göründüğü gibi değil kısa gerçekten: *
küçükken teşhirciliğe alıştırılır pipisini gösterir. Sonra ilkokul standartında büyür, mahalle aralarında kah elinde yavan ekmek kaldırımda oturur kah top peşindedir. Ortaokulda azıcık boyu falan uzar -vücutsal anlamda-, ama kızların boyu o dönemde aniden iki katına fırladığından cüce takılır biraz zoraki. Bir de ilk aşk bulur bizimki. 6.sınıfta görür onu ve ilk başta konuşamaz ne diyebilirki gün boyu pokemondan konuşan, pikaçiyuu pikaçhuu diye ağzını yüzünü çemçükleştirerek taklit yapmaya çalışandır. En sonunda yeter lan konuşacağım dediğinde mezuniyet günü sonrası arkadaşlarıyla vedalaşmış, onun arkasından bakmaktadır fakat "ehi ehi şey ben şeklinde başlayan cümlesi bit ossruğu güçsüzlüğünde atmosfere karışıp söner gider kızın ardından. Liseye başladığında doğal seleksiyondan galip çıkmış, mutasyonunu başarıyla tamamlamıştır. Ses çatallaşır, megafon tadında doğal bass çıkışlıdır ağzından çıkan her kelam. Sonra ilk görüşte aşık olur birisine, bu sefer de tutamaz kendini görür görmez gider açılır. Şanssızlık bu ya kızın çıktığı (!) vardır. Depresif periyod. Her hüzünlü şarkıyı -sözlerinin kendi durumuyla alakası olmasada- benimser kendini o şarkının kahramanı yapar. (Misal:Ne de güzel olmuşsundur beyazlar içinde sen) kız ne evlenip gelinlik, nede ölüp kefen giymiştir ama onun gözünde beyazlar içindedir, kıymetlisidir. Üzerinden uzun süre geçmeden yeni birisini görür, galiba ben ilk defa aşık oldum der. Onun da çıktığı vardır ve bu durum lise bitene kadar sürer lise bittiğinde teklif ettiği sayısız kızdan hiçbiri onu reddetmemiştir; hepsinin çıktığı vardır. Konumsuz bir çizgidedir; ne sevince uzaktır ne üzüntüye. ÖSS'ye girer bir saat içinde birşeyler karalayıp çıkar. Güzel de bir yer tutturur. Aklının bir yerinde sabit bir dürtü sinsice kendisine göz kırpmaktadır. "şöyle çalışacağım böyle çift anadal yapacağım" şeklinde lakırdarken içindeki o sesi, o"acaba?"'yı duymazdan gelmeye çalışır, erteler o soruya eğilmeyi.."bu kez olacak mı?" derken üniversiteye başlanır, okulun ilk günü gördüğü bir hatuna vurulur. Bu seferki gerçekten başkadır; gidişatta güzeldir artık iyiden iyiye muhabbet bile edebilmektedir. Artık vakti geldi deyip savaş boyaları cebinde çıkar karşısına kızın. Aldığı cevap şaşırtmış, afallatmıştır; "teşekkür ederim ama ben asla öyle düşünmedim düşünmiceemm" . Bir anlam veremez, çıktığı mı var acaba diye içinden geçirir, ama üstelemez. Üçüncü senesidir üniversitede ve artık talihi dönmüştür. Açıldığı kızların hiçbirinin çıktığı yoktur; üstelik te çok ince, çok naziktirler; hepsi teşekkürünü edip sırasını salar.. Sonunda asar eleğini miligram un elemeden. Mutludur an itibariyle. Yüzünde hiç kaybetmediği yaşama sevincinin nişanesi sıcak gülümsemesiyle entry girer başlıklara..Uludağ sözlüğe teşekkür etmek ister; ancak teşekkürün anlamı da artık zihninde bir muallaktır.
