yıllar önce ebeveynlerin yaşadığı duyguları, artık dejavu mu dersiniz tarihin tekerrürü mü dersiniz, tekrar yaşamaktır.
hergün televizyonlarda aynı muhabbet... anayas normalde siyasi partiyle alakası olmayan bir şey. yani şu anki liderler toprak olup ebediyete intikal ettiğinde de geçerli olabilecek bir kanunlar bütünü. yani siyasi partiyle alakalı olmaması lazım. ama gelin görün ki adamlar sanki hukuki bir iş için değil de kendi iktidarları için oy istermiş gibi hergün o şehir senin bu şehir benim geziyor ve laf dalaşının haddi hesabı yok. şerefsiz, namussuz, kafatası ölçümü, soy, boy polemikleri (yani halkın zerre umrunda olmayan ne varsa) havada uçuşuyor.
babama, anneme sordum dün. "bunlar başka bir şey bilmez mi?" dedim. verdikleri ilk cevap "aynen ecevit ve demirel de böyleydi." oldu. hergün televizyonda miting kavgaları... aslından onlar daha şanslıymış, medya organları bu kadar gelişmiş olmadığından her dakika aynı teraneleri dinlemek zorunda kalmamışlar; ama bu bile onların bu tür polemiklerden bıkmasına yetmiş bile. peki biz ne yapalım? hangi haber kanalını, gazeteyi, internet sitesini açsak aynı olaylar ve 30 yıl öncesine göre neredeyse 1 gram ilerleme yok. sadece küreselleşmenin getirdiği bir dalgayla teknolojik gelişmelere ayak uydurmaya çalışmışız o kadar. ama siyasilerdeki laf ve çene oranı eskisinin kesinlikle altında değil.
bilmiyorum ama daha 21 yaşındayken ben bu polemiklerden artık bıktım. 40 yıl önce annemin babamın hayatında olan kişileri (demirel, erbakan vs.) bugün ben de hayatımın artık kalıplaşmış bir parçası olarak görmeye devam ediyorsam bu işte bir yanlışlık var demektir sevgili yazarlar.
