tecrübelerimle sabittir ki sözlüğü sözlük olmaktan çıkaracak sözlüktür.**
çok denedim.. beyaz gömleğimin üst iki düğmesini kapattım, boynumdaki ve bileğimdeki gümüş kolye ve künyeyi çıkarıp gezdim.
siyah pantolonumun altına beyaz yerine pembe çorap giyip pıtırcık oldum. burnu iki metre olan sivri burun ayakkabıyı bırakıp aynı kumaş pantolonun altına kalın kaba bir spor ayakkabı giydim. hatta ve hatta elimdeki tesbihi bırakıp 5 vakit namazımdan sonra elimle çektim tesbihimi. her şey tamam da.
olmuyor be sözlük. bırakamıyorum senle beraberken küfür etmeyi. bütün fantaaziyelerimden sıyrıldım bak. ama şu dilin şeysi yok işte.
yok böyle bir sözlük. olamaz ki zaten. deneyin isterseniz ?
sıfır küfürden ziyade gereksiz, biçimsiz küfrün kalması lazım mesela öyle anlarda söylenen öyle küfürler vardır ki yerine başka bi kelime ikame etmek atasözünü ingilizceye çevirmeye benzer. burada bir ilke imza atıyorum * ve (bkz: kaliteli küfürlü sözlük kampanyası) nı başlatıyorum. *
El alışkanlığı mi desem ağız bozukluğu mu desem bilemedim karar veremedim. Bazı yazarlar da dikkat ettim ergenliğe yeni girmiş tavırları var sürekli birşeylere koymak, zükmek peşinde, aletini kullanabileceği yer aramakta. Küfürsüz konuşamazmıyız yani? Cümlenin öğelerinden biri haline geldi resmen küfür. ( Özne + nesne + yüklem + a.q ) sende haklısın dostum dedirten bir şey bu. Denemek lazım küfürsüz hayatı bence biraz.
içtenliğin gitmesiyle oluşan bir durumdur. küfür de türkçede bulunan bir şey ise kullanılması gerekir abartı, iğrençlik ve hakaret olmadan. neden lise 2 edebiyat kitabı ağzıyla konuşalım ki? burada subjektif yazılar yazılırken tabii ki insan düşündüğünü söylemeli.
