(bkz: benzin pompacısı) bütün alınan paranın ona ait olduğu zannedilirdi. sadece birkaç tuşa basarak bir tomar paraya sahip olması bu mesleği bana yapma isteği aşılamıştı.
psikolog. vallahi. öyle entel dantel bir çocuktum ki insan psikolojisinin üretime birinci dereceden etkisine inanıyordum * öğretmenimiz başka etkilerini en önemlileri diye sayarken. içimden morali bozuk bir insandan nah verim alırsın demiştim. ve anneannemin dedemin anlattıklarından ve babamın dizinin dibinden ayrılmayışımla babamdan ve arkadaşlarından duyduğuma göre hayat daha da zorlaşıyordu. bu durumda da insanların mutlaka psikologa ihtiyacı olacaktı.yıllar sonra haklı çıktım. psikologu nerden mi duydum hah tabii ki radyodan. annem radyo dinleme hastasıydı.
psikolog olamadım ama hayat beni psikologluk yaptı amk. şimdiyse psikoloğum da benim ilacım da. iyi bir hayat öğrencisiyim de.*
simitçi ya da çöpçü. bir ara da mısır satıcısı olmak istemiştim. yaş ilerledikçe (8-9) bilgisayar mühendisi olmaya kadar gider bu çocukluk hayalleri. bu sonuncu meslek idealist olmamla alakalı değil; mühendislerin bilgisayar oyunu oynadığını sanmamla alakalıydı.
hastalarıma ''6 aylık ömrünüz kaldı'' diyebilmek için; doktor,
parmak kaldıran öğrencileri kaldırmayıp, kafasını öne eğip gözlerini kaçıran öğrencileri sözlüye kaldırmak için; öğretmen olmak isterdim. evet, kötüyüm biraz. bazen.
her çocuğun olmak istediği gibi tabikii doktor olmak.
yani en azından bizim nesil de öyleydi
-büyüyünce ne olcaksın çocuğum
-doktor
şimdiki nesli bilemiyorum tabiki.
televizyondaki spikeri güzel bulduğum için spiker, halam hemşire olduğu için hemşire, çalıkuşunu okuduğum için öğretmen, başka bir kitaptaki psikoloğa özendiğim için psikolog olmak istediğim vakidir.
