köyden gecerken tezek kokusundan rahatsız olan kişinin, marmara denizinde kendi boku içinde yüzüyor olmasıda ayrı bir çelişkidir.
Cem Karaca'nı aşağıdaki şarkısını aklıma getiren cümlecik.
...sen ülkedeki halkım, savaştraki askerim,ekinim ve ekmeğimsin.
sen üretenimsin, birisi demişti hatta bir zamanlar, sen efendimsin.
ve bu bizan eskisi şehir ve bu bizans eskileri utansın kendi kimliksizliklerinden...
köyden geçerken yayılan yeşillikle, doğayla, yağmurla, çiçekle, böcekle karışık tezek kokusu farklı bir kokudur. hayatınızda her zaman rastlamanızın mümkün olmadığı küçük bir mutluluktur.
belki hayatı boyunca köyünden dışarı çıkmamış fatma teyzenin köyünün kokusudur. sarıkızdan süt sağarken kalbinde barındırdığı iyiliğin ve saflığın kokusudur. iki göz gecekondu odasında verdiği yaşam mücadelesinin dürüst kokusudur.
köyde bok kokmaz.iş kokar,emek kokar,ağaç kokar,orman kokar,yurdum kokar..burnun koklamayı bilmezse köye gitmene gerek yok büyük şehrinde de bok kokusundan fazla bişey duyamazsın.
ahım şahım şekilde fazla olmadığı halde hoş olabilen kokudur.
kedi pisliğinden yapılan kahvenin fincanına milyonlar bayılan, lüks fransız restoranlarında salyangozları özel çatalları ile yiyen insanların varlığı düşünüldüğünde, benim tezek kokusu ve temiz havayı aynı anda içime çekerken aldığım ücretsiz lezzet pekte garip karşılanmasa gerek.
genetik olarak, bir çok insanın çok hoşuna giden kokudur o. ülke nüfusunun % 99 u da, yüzyıllık süreçte, o kokulu mekânlardan doğup, kopup gelmiştir metropole. aslolan, insanın geldiği yeri unutmaması ve kavramsallaştırılan nesnelerin niteliklerini daha pozitif yönde algılayabilme sevimliliğine sahip olmasıdır.
aynı koku umumi tuvaletlerde,üniversite tuvalletlerinde de vardır. olayı köyle sınırlandırmayalım ,bok heryerde boktur.Sürekli köyü yeren başlıkların açmanında bir anlamı yoktur.*
