jandarma özel harekattan şehit olan bir abimizin şehadetinden hemen önce duyduğu rahatsızlıktır.
--spoiler--
on aylık evliyim ve eşimi çok az görebildim. izne gelmiştim kaç aydan sonra eve, baktım ki insanların hiçbirinin umurunda değil onlar için ölmemiz. hatta o programda bir yeri incinen adama üzldükleri kadar üzülmediklerini gördüm şehitlere..
--spoiler--
ayıp lan ayıp ayıp. mübarek o kanlı kefeniyle kabrinden kalkıp suratımıza tükürecek yarın bigün.
Kimse benim için ölmüyor. Ben kimseden benim için ölmesini istemem. istemedim.
Ben yoldan geçerken yerdeki kedi benden korkup kaçınca rahatsız olan biriyim. Suçluluk hissederim "niye korktu ki, ben ona bir şey yapmayacaktım halbuki" derim.
Bırakın artık ezberlenmiş beylik lafları papağan gibi tekrarlamayı.
Devlet bir şekilde izlediği politikaların sonucunda kendi memurlarına, görevlilerine oralara gitme ve ordaki teröristlerle çarpışma görevi veriyor.
Bi doktora hasta bakma görevi bir işçiye yol yapma görevi vermesinden farksız.
Ha oraların niye bu hale geldiğini tarışırız. O ölen görevlilerin yakınları da bir şey sorgulayacaklarsa bu işlerin niye bu hale geldiğini sorgulamalı.
işi benim üstüme yıkmayın. Ben kimseye git benim için öl demedim. Kusura bakmayın.
