sara hastası bir solist*,
gitarlarını alır almaz albüm yapmış elemanlar,
tekinsiz bir müzik, punk desen punk değil, rock n roll desen hiç değil. klavye ağırlıklı acaip melodiler. en mutlu şarkılarda bile karamsar bir hava. konserlerini yavaş yavaş doldurmaya başlayan siyah elbiseli bebeler, siyah makyajlı kızlar...
Joy division, insanın kalbinin en derinliklerinde var olabilen bir grup olarak benim icin diger gruplardan kesin bir çizgi ile ayrıldı. Joy division'ı ilk dinlediğimde (she's lost control'dü) pek sevememiştim. Bir süre sonra kendimi tekrar joy division dinlerken buldum ve inanılmaz bir sekilde sevdim. Ian curtis aşkımdan mı, şarkıların tanrısal bir boyutu oldugundan mi hala bilmiyorum ancak şuna inanıyorum ki joy division dinlerken bu dünyada olmuyorum. Ve joy division dinlemeyen insanın joy division dinleyen insanın ruh halinden anlayabileceğinden emin olamıyorum. Joy division bir hayat felsefesi diyebilirim. Ian'ın ruhu ışıklar icinde yatsın.
sadece 3 albüme imza atmalarına rağmen post punkta çığır açmış,kültleşmiş 1980 yılında vokal ian curtis'in intiharı sebebiyle,new order olarak müziğe devam etmeye karar vermiş grup.
alismamis gotte don durmuyor. joy division'i dinliyoruz fakat anlayamiyoruz. cunku bu imkansiz. empati kurmamiz olanaksiz. zira bizler alemdag'da, kocamustafapasa'da, sirkeci'de, capa'da yasayan bireyleriz. joy division'in mesaji bizlerde yerini bulmuyor. heba etmeyin bu adami. hemen o albumu yavasca yere birakin.
adami olume goturur bunlar. ian curtis'in yeni bir cumle icin hazirlandigi her an hayatinizdaki iyi seylerin silinmesine yol acar sanki. hastalikli melodiler ruhunuza isler. intihari hissedebilirsiniz. ian curtis'i hissedebilirsiniz. hayatin laylaylomunda hissetmeyi unuttugunuz tum eksiklikleri hissedebilirsiniz. hissedilir yani. hissediliyor.
