björkün en en en güzel şarkılarından. hatta bulunduğu albümün -Homogenic (1997)- en iyi şarkısı diyebilirim. ane brun coverı da fena değildir. an azından björkün önünde söylemek zor olsa gerek.
bütün hücrelerime, dokularıma, organlarıma, bütün duyularıma dokunuyor bu şarkı. björk ün insan işi olmayan işlerinden sadece bir tanesi de olsa sabahlara kadar bana ütopyalar yaratabiliyor. bulutun üzerinde dünyayı gezerken burnuna vanilya kokusu gelmesi gibi bir şey. ilahi bir şey.
