sürüyle jeff buckley şarkısında karşımıza çıkan boğuculuktur.
aylardır tereddüt içerisindeyim bu konuyu irdeleyip irdelememek hususunda. yüzlerce gereksiz olaya parmak bastık ama bunu hep es geçtim. neden? bu adamı çok sevmiştim çünkü zamanında. şarkıları bana çok şey anlatıyor zannediyordum ama yok, öyle değilmiş.
inansam diyeceğim ki, "allah benim belamı versin kaybettiğim şunca zaman için." onu da diyemiyorum. içimde büyük bir boşluk oluştu. bu adam beni resmen dımdızlak ortada bıraktı. şöyle diyeceğim,
geçen gün evde oturuyorum, ayaklarımı uzattım, sikim taşağım bir, keyfim üst seviyelerde cirit atıyor, harikayım, müthişim. haftalık bir dergi var onu okuyorum, playlistte çat o çalıyor, (bkz: hallelujah) "ulan" dedim, "ne güzel geldi bu keyfin üstüne bu şarkı biliyon mu? eheh." şarkının son saniyelerinde alnımdan akan 2 adet boncuk ter gördüm, şarkı bitti. hemen peşine, calling you çalmaya başladı. boğuk bir "eheh" diyerek dergiyi okumaya devam ettim. şarkı bitti ve resmen ateş basmıştı vücudumu ve o anda last goodbye çalmaya başladı. kendimi sakin tutmaya çalıştım. yaklaşık 1.30dk sabrettim, dayandım. kalbim sıkışıyordu. adamın sesi resmen beni sıkıyor, bunaltıyor, boğuyordu.
bingo! artık olayın farkına varmıştım. Jeff buckley belirli bir zaman aralığının sanatçısı, asla uzun soluklu olamayacak, lay lay lom. kendimi rahatlattım.
bu adamın şarkıları, sesi resmen gereksiz ve boğucudur. dinleyen herkesi uyarmak boynumun borcudur.
