filmde jackie'nin kahve bardağı ve bazı giysilerdeki armalarla balkan savaşına pek güzel gönderme yapılmış. "tarantino arnavut mu nan" dedirten.
ölen herkesin iki kurşunla öldüğü bir filmdir ayrıca. hatta bu 2 kuruşun 1.si karından 2.si göğüsten oluyordu. ordell beynini buharlaştırdığını söyler, aslında hava atıyordur sadece. hava atmak demişken film her şeyi ile hava atıyor. konuşmalar hava atıyor, çekim, oyuncular... film de izlenip hava atılabilecek cinsten. kurgusu gerçekten karışık, bir o kadar da başarılı. anlatılan olay+durum "bu nasıl daha önceden yapılmamış olabilir" diye düşündürüyor. aslında basit ama bayağı inceliğe inince böyle muhteşem bir şey çıkmış.
film her tarantino filminde olduğu gibi asla sıfır noktasından başlamıyor, tek bir düz doğruyu anlatmıyor. hayranlıkla izlerken nasıl sonuçlanacağını asla kestiremiyorsunuz. atladığım nokta bu sıfır noktasında başlamayan olayların bir ölçüde sonuçlandığı ve her filmde olmadığı kadar daha doymadan, tadında bırakıldığı.
türk kahvesini o ufacık fincandan* koklaya koklaya içip, doyamamak, belki 1-2 ay sonrasına bırakmak gibi eşsiz ve unutulmaz* .
devam etsin denebilir. ama edemez işte. buradan da anlaşılıyor ki filmin devam edip etmeyeceği en baştan belirlenmeli. the butterfly effect gibi bir çok örneğini gördük, "çok para kazandım hadi bi tane daha..." zihniyetiyle bok edilmiş devam filmlerinin. *
(bkz: sigarası olan var mı?)
jackie muhteşem bir kadın bu arada...
edit: browni denen pek sevdiğim kekin logosu da bu filmin logosundan çalınmış. karşılaştırma imkanı bile buldum.
edit 2: "nasıl daha önce yapılmamış olabilir?" demiştim. filmin sonlarındaki karışıklık, the killing'in kurgusunun birebir kopyasıymış.
robert de niro'nun karakter olarak geri planda kaldığı, oyunculuğuyla ise en başta yer aldığı filmdir. tarantino filmi diye izlemeye niyetlenirse hayal kırıklığı yaratabilir. ki diğer filmlerini baz aldığımızda neredeyse bir trouble every day ağırlığında işler. film boyunca bir tane bile kopan insan uzvu göremezsiniz. nerede kill bill nerede jackie brown. tarantino yönetmenliğinden ziyade senaryosuyla daha ön plandadır. yalnız soyunma kabininde çanta değişimi sahnesini bir kaç farklı gözden izletmesi yönetmen kişiliğin ön oplana çıkardığı belki de tek sahnedir. bunun bir benzerini death proof'ta ki çarpışma sahnesinde de izletmiştir.
başta yavaş ve sıkıcı ilerleyen, akabinde tarantinonun geyiği bırakıp "bak işte bu filmi bu yüzden çekiyorum" demek istediği kısım gelince ani ve aşırı dozda yüklenen, kurgusu kafayı allak bullak eden, nihayetinde erken boşalma gibi bi sonla biten film. şu gün şu vakit niye aklıma geldi de yazdım bunu bilmiyorum. en son 4-5 sene evvel izledim bu filmi.
pam grier diyorum.. normalde siyahi kadınları pek çekici bulmazdım ama bu kadında farklı bir şey var. Tarantino gibi birisinin gözünden kaçmazdı elbette.
klasik tarantino kadrosunu iceren ama senaryo ve filmin gidisati ile digerlerinden farkini hemen belli eden bir film. insan ister istemez filmde gorulmeyeni bulmaya calisiyor ama filmde hersey acik ama net degil. biraz kafa karistirici ama bitince vay be dedirttiriyor.
özellikle kurgusu ile dikkat çeken film. aynı sahneyi farklı kişilerin gördüğü açıdan tekrar tekrar gösterdiği sahnelerle çok iyiydi. ama bu film rezervuar köpekleri ve pulp fiction dan önce çekilmiş gibi. filmi izleyince insan, iyi ama o filmlerden sonra çekilecek kadar iyi olmamış dedirtiyor.
