işçilerin sadece öldüklerinde hatırlanması durumudur. bizim ülkede hiçbir zaman emekçiye, işçiye yeteri kadar önem verilmediğinin üzücü kanıtıdır. maden çökmesi, gaz patlamaları, fabrika kazaları gibi olaylardan sonra herkes bir üzüntü havasına bürünür fakat o hayatını kaybeden insan ertesi gün hatırlanmaz. dolmuşta, otobüste metroda yanına bir inşaat işçisi oturduğu zaman rahatsız olan insanlar üzülmüş gibi yaparlar. fakat gerçekten kimsenin umurunda değildir. ateş düştüğü yeri yakar derler ya, tam olarak budur işçi ölümleri.
ülkemizde insan hayatı hiçbir zaman değerli olmadı. işçi mi? nasıl olsa onların paraya ihtiyacı var, her işi yapar zihniyetiyle binlerce insan hayatı pahasına evine ekmek götürmek için saatlerce canını dişine takarak çalışıyor. ama sorun şu ki, o hayatını riske atıp para kazanmaya çalışan insanlar sadece öldükleri zaman hatırlanıyor.
