sabahın ilk ışıkları ile birlikte gidilen iş yerinin o soğuk, iç burkan havasını soluduktan sonra akla gelen ilk şey, ''ulan basıp gitsem mi amına koyim, bu ne sikim iştir lan'' demektir. her gün gidipte aynı düşünceler içinde boğulmak insanı hayattan soğutuyor. huzursuz, huysuz, asık suratlı, akşam eşi vermeyip o moral bozukluğu ile işe gelen onlarca insanın arasında kendinize yapacak ilk iş ararsınız.
onlardan kurtulup aldığınız sıcak sade poğaçaları tatmak için bir çay alır, geçer masanın başında o günün gazetesini en ince ayrıntısına kadar hiç bir satırını harcamadan okursunuz. ilk iş saatini bu şekilde geçirirsiniz. artık iş temposu yavaş yavaş hızlanmaya başladığında tıpkı bir kadının üzerindeymiş gibi nefes nefese kalıp işe koyulursunuz. kafanızda hep aynı düşünce belirir. henüz işe yeni gelmenize rağmen, ilk iş saati olmasına rağmen ''akşam olsada eve gitsek amına koyim'' dersiniz içinizden. o iş yeri havasını solumak bile bir insanı mutsuz etmeye yeter.
bu düşünceler ile sürüp giden dakikalar arasında işin temposunun düştüğü bir an ararsınız. bulduğunuzda gözlerden uzak, yanlız başınıza sigaranızı içmek için dışarıya bir yere kaçarsınız. sanki azılı bir suçlu gibi giderken sürekli arkanıza bakar, ''acaba takip eden var mıdır amına koyim'' diye düşünceler eşliğinde sigaranızı ateşler ve bulunduğunuz yerde akşam olup işten çıktıktan sonra gerçekleştireceğiniz planınızı düşünmeye başlarsınız. belki akşam için güzel bir plan yapmışsınızdır(akşam için plan da hiç değişmez, iki bira, yanında fıstığı ile geçip pc başında film seyretmek), bunun mutluluğu ile işe tekrar dönmek için yola koyulursunuz. tam işe dönmek üzere olduğunuzda ''nerdesin amına koyim ya sabahtan beri seni arıyoruz'' diye size koşa koşa gelen arkadaşınıza sanki yıllardır onu görmüyormuşsunuz gibi ''burdayım, seni çok özledim. koş sarıl bana'' deyip taşşak geçerek tekrar işe dönersiniz.
