bir akşamüstüne doğrunun melankolisini sonsuzlaştırmak istiyorum
yaşadığıma tanık olun
bu bireysel çırpınışları asmak istiyorum, tanık olun
ama bir aralıkta yaşıyoruz sanki,
yeryüzü ayaklarımızın altından kayıyor ve kimse bunun
farkında değil
heryerde benciller ve ukalalar kendi ölçülerine zorluyorlar hayatı
ve hiç kimse denizin nasıl büyük ve derin birşey olduğunun
farkında değil
ve hiç kimse bir karpuz kabuğundaki çıldırtıcı, taze ve derin
yeşilliğin farkında değil
ve hiç kimse çocukların neden mahzun olduğunun farkında değil
ve onları nasıl bir dünyaya hazırladığımızın
hafifçe başım ağrıyor, bir çocuk ağlayışı, geçen bir tren,
vakitsiz bir horoz
birazdan televizyon sesi yükselir, hayatımızı karartmak
ve zapt u rapt altına almak için
hiçbir şairi kıskanmıyorum ve hiçbir şaire özenmiyorum, istiyorum ki
kendi çırpınışları, kendi savruk davranışları içinde
bir disiplin yaratsın şiirim
işte durup dururken uzak semtlerinde ankara'nın geniş ve soğuk
bir gecekondu akşamının izlenimi geliyor aklıma
ve tereddütsüz geçiyorum şiirime bunu
mutlu olmayı bir kez yitirdim sonsuzca belkide
üzüntüyle ayrılıyorum bu şiirde.
