insanın başına gelen belaların çoğunun müsebbibidir. bitmedi lanet olası, bitmiyor. insan psikolojısının ne kadar farklı durumlara girebileceğini gösteren bir çeşit afet. her gün üzerinize bulaşan ayrı bir saçmalıkla uyanıyorsunuz. bıktım sözlük. çok bunaldım sıkıldım, yanlışı ıstemekten ve yasamaktan korkuyorum. daha dinamik bir hayat istiyorum ben. işsizlik denen lanet cevreyı ve hayatın temposunu bozuyor.
üniversiteye başladığımda öğreneceğim yabancı dilin katkıları ile 3. sınıfta iş teklifleri alırım diye beyaz atlı prensini bekleyen kızlar gibi elim çenemde hayallere dalardım. gel zaman git zaman istiklali ötede nişantaşı beşiktaş beride sürte sürte üçüncü sınıfa geçtik. ne bir iş teklifi ne evlilik teklif eden şirketler hiçbir şey yok. sanırım mezuniyetimi bekliyorlar dedim ben. tabi gücendim biraz onlara. fakat sonuçta iş yapacağız adamlarla biraz tolerans şart. bir dönem uzatmalı da olsa aldım diplomamı. diplomamı almadan evvel bizim okul da paralel ilan edildi tabi. memuriyete bir çizik attık baştan. zaten memur olup napacan ki diyorum kendi kendime. sekiz beş mesai. çalışıyorum taklidine bile gerek duymadan mayın tarlası spades falan oynayıp kendine ne katabilirsin ki echinus diyorum. özel sektördeki olası patronlarıma da içerliyorum günden güne. elinde çiçek bir saat boyunca meydanda hatun bekleyen kekolar gibi hissediyorum.
havalarda olan burnum yere yaklaştıkça kriterlerim düşüyor. bir şirketin tüm ithalat ihracatına bakamasam da en azından yönetici sınıfından olup oval masanın bir ucunda bir koltuğa da razıydım. bir kariyer sitesinde kendime hesap açtım. cv mi yazdım ve kriterlerimi falan da bir güzel nakşettim. ama öyle başvuru falan yapmaya da elim gitmiyor, nazlıyım, kezbanım erkek halimle. ne yazıcam yha o bana yazsın .s.s triplerim bile var. fakat zaman dostlar, zamanın herşeyin ilacıdır sözünün ne kadar sikik bir deyiş olduğunu işsizken iliklerinize kadar anlıyorsunuz.
ilk tükenen şey cebinizdeki paranız oluyor. sonra da sırası ile dünya ile ilgili fikirleriniz, ailenizin size tahammülü ve özgüveniniz gittikçe değişip yok olmaya başlıyor. başlarda beğenmeyip burun kıvırdığınız işleri sonraları sıkkınlık hislerinizle sadece vaktinizi doldurmak amacı ile bedavaya bile yapabilecek kıvama geliyorsunuz. ben kendimi en son bir çiğköftecinin dağıtım işlerini yaparken düşünüyordum. tabi o noktaya eve her gelişimde babamın "yine geldi tipinii siktiğiimin.." bakışları ve beni her gördüğünde inceden çenesini çevirip fesüphanallah çekmesi sayesinde gelmiş de olabilirim. özgeçmişimdeki tek eksiklik tecrübe idi. ve bana uygun olan tüm ilanlar da minimum iki sene tecrübe istiyorlardı. çok düşündüm arkadaşlar, tüm ilanlar böyle iken en başta insanlar nasıl iş sahibi oldular diye çok düşündüm. bir kaşık yoğurtla mayalanan sütten yoğurt oluyorsa ilk yoğurt nasıl oldu gibi. ya da şimdiki maymunların insan olmayışı sorunsalı gibi. ateist arkadaşlar bu sorularda ziyade bu tecrübe olayına da biraz odaklansalar ülkecek kalkınabiliriz. onları da biraz bu konuya duyarlılığa davet ediyorum.
artık sıfırımı da tüketeli çok olunca gemilerimi yakıp aracılık yaptım en sonunda. çektiğim tüm o sıkıntılar aldığım diplomalardan çok daha faydalı oldu. mükemmel bir motivasyon! asla yapamam dediğim şeyi yaptım ve yaşadığım yerden bir atölye sahibini bağlayıp malını fuara soktum. borç harç stand kiralayıp moritanya ve panamadan iki alıcı ile anlaştım. üniversiteden bir arkadaşım ile lojistik kısmını hallettim ve ilk partiyi geçen ay yolladım. demem o ki sevgili genç nüfus, eğer yazgınızda böylesi bir süreç var ise çekebildiğiniz kadar sıkıntıyı içinize çekin. sizin için ne kadar donanımlı bir varlık olduğunuzu size farkettirebilecek en büyük tecrübelerdendir işsizlik.
sakın ha boşa harcamayın, her anında doya doya çekin o ızdırabı.
yıllar sonra kurtulduğunuzda işinize 4 elle sarılmanızı sağlayacak olan yoksunluk hali.
çok şükür bitti... kurtuldum. şimdi işe öyle bir abanıyorum ki herkes seviyor, istiyor.
ümitsizliğe kapılmayın. ben 13 tane banka 3 tane kpss sınavına girmiş, marketlerde kasiyerlik için bile başvuru yapıp reddedilen 3 senedir hatta neredeyse 4 senedir işsizliği iliklerine kadar yaşamış o ızdırabı dibine kadar hissetmiş birisiyim.
yurdumuzun en büyük sorunlarından biridir. geçmişten günümüze çözüm bulunmayan en büyük sorunlardan üstelik. eğitim kalitesini artıkmak adı altında açılan üniversitelerin verdiği milyonlarca mezun gencin hayallerini ve beklentilerini sömüren bir durum aynı zamanda.
iş konusunda hem sektörel hem de kişinin yaklaşımları ile oluşan durumlarda da çıkan problemdir. özellikle son zamanlarda gençlerimiz okuldan çıkınca müdür falan olacaklarını sandıklarından dikiş tutturamama veya yetinememedenden kaynaklı bir işsizlik furyası var.eğitim, diploma kendinizi yenilemeden , bir şeyler katmadan, sıfırdan başlayıp tecrübe edinmeden tek başına bir anlam ifade etmez.
he bir de "torpil" denen bir gerçeklik var. ee ankara'da dayınız yoksa tıpış tıpış en dipten başlayıp o tozları falan yutup, asgari ücretin bir tadına bakacaksınız artık. ki böyle başlayıp yükselince kendinizle daha gurur duyuyorsunuz emin olun.
insan turnusolu. çevrenizdekileri tanımanıza imkan veren bir süreç bu. doymayan bir sivrisinek gibi kanını emiyor sürekli. lanet bir kısır döngü. iş bulamamak, işe kabul edilmemek evet çok ama çok yoruyor insanı ama şu işsizlik döneminde insanın canını en çok yakan şey, en yakınınızdakilerin sizin çabanızı görmemesi. yaşadıklarınızın ilk elden şahidi olmalarına rağmen anlamıyorlar. bu durumu aklım almıyor ama görmek istemiyorlar demek ki. başka türlü bir açıklama getiremiyorum bu duruma. hayatımda ilk kez dağarcığımdaki tüm kelimeleri, cümleleri kullandığım halde kendimi anlatamadığım bir dönem yaşıyorum. çok yıpratıcı. kendi kafalarında kurdukları şeylere inanıp diğer her şeye esasında gerçeklere gözünü kapamış ınsanlara söylenecek cok da bırsey yok aslında. susmak en ıyısı. delıye dönsen de çenen yorulmuyor en azından. anlamayanlara ya da yanlış anlayanlara daha fazla sey söylemekten vazgectım zaten. umursamıyorum eskısı gıbı.
kraldan cok kralcı olmayı hep cok komık bulmuşumdur. 2 sene boyunca cevremın bana yaptığı bu. sankı benı benden daha cok dusunebılırlermıs gıbı karsıma gecıp benı elestırmelerı, ahkam kesmelerı zıyadesıyle komık. hayatlarında hıc tatmadıkları bırsey hakkında söyleyecek sonsuz cumlelerı var.
sozun ozu, mezun olup işsiz kalıp bunca abuk sabuk davranışa maruz kalmaktansa ya mezun olmayacaksın ya da mezun olduktan sonra ölüp gideceksin. mezuniyetten kısa sure sonra iş bulmak zaten en arzu edılenı. bunu basarabılmek yukarıdaki zırvalıkların hepsını puskurken bır sey.
suriye'lisi, burkina faso'lusu filan hep burada... sanayi bölgelerinde işi olmayanlar bilmez, kapanan fabrikaların sayısı her gün artıyor. daha bunlar iyi günlerimiz...
Özel sektördeki iş verenler bi kısıtlanmalı artık. O kadar mal patronlar var ki bi görüşme yaptığınızda bununla nasıl çalışılır daha ne yaptığından ve ne yapmak istediğinden bi haber hissi yaratıyorlar. Ya istediğimiz işlere biz kabul edilmiyoruz ya da endişelerimizden dolayı beklemeye devam ediyoruz.
hayatın en rezil ve zor dönemlerinden biri şüphesiz. bitmiyor ne illet bir şeyse. deprem gibi, enkaza çeviriyor hayatı. canınız dişlerinizin arasına geliyor da çıkmıyor. çare gördüğünüz kapılar ısrarla kapandıkça varolan olumlu duygu ve düşüncelerden de uzaklaşıyorsunuz. sayfalarca yazsam da eksik kalacak kadar berbat bir şey işsizlik.
son zamanlarda girilen entrylerden ortaya çıkacağı üzere sözlük yazarları arasında yaygın bir durum. aslına bakarsanız sözlük yazarları bir araya gelip lobi falan kursa, yani yardımlaşma derneği gibi, kimse işsiz kalmazdı. inanın bana çok ciddiyim.
birlikten kuvvet doğar diye boşuna söylememiş atalar...
