Başını rahatça yastığa koyamazsın, hele de paraya ihtiyacın varsa için içini yer, elindeki para tükendiğinde de en sevmediğin işi yaparsın ; " borç istemek " , günler geçer hâla işsizsindir farklı sözlerle kendini avutursun, evde durduğunda göze batıyorum sanarsın, aşırı derecede boş zamanın olduğundan ne yapacağını şaşarsın, ilanlara bakarsın, internette gezinirsin, akrabaların yanına geldiğinde bu konu açılsın istemezsin ...
işveren az ücret verip çok çalıştırmak ister , işçi az çalışıp çok ücret almak , sonuçta bu evre oluşur. Böyle bir şeydir işsizlik , hele de bu devirde daha da zordur...
boş boş vakit geçirmeye alışmamış bünyeler için ömürden ömür götürür.
işsiz kalma süresi uzadıkça, etrafınızdakilere sarmaya başlarsın, söylenen sözler batar, giderlerini minimize edersin, hayat standartlarını ağır ağır geri çekersin... ama en çok kendini harap edersin farkında olmadan. öyle berbat bir şey bu işsizlik.
insanın gururunu inciten, maddi hayatının dışında sosyal hayatında da sıkıntılara sebep olan olgu.
En temel işsiz kalma sebepleri aşağıdaki gibidir:
1. işini iyi yapamamak,
2. işini çok iyi yapmak,
3. Yöneticisi ile geçinememek,
4. Sadece yaptığı işe kanalize olup arkasını kollamayı unutmak,
5. Sessiz kalmamak, fikirlerini direkt söylemek, sivrilmek!...
iliğimizi, kemiğimizi kurutan, açlıktan kaburgalarımızın çıktığı, icra memurlarına evde yokum diye bağırtan, bakkal mahmut efendi ile göz irtibatımızı kesmemize sebep olan sorundur efendim.
insanın ömründen ömür götürür. değersizleştirir, kendi evinizde fazlalık gibi olursunuz, sizi besleyen büyüten ailenizin yanında kendinizi huzursuz hissedersiniz, çocuk değilsinizdir, evde bulunmanız, sabah geç uyanmanız, her şeyiniz batar, veya size öyle gelir. özsaygınızı yitirmeye başlarsınız, değersizleşirsiniz, başkalarının sıradan gördükleri şeyler sizin büyük hayalleriniz olur.
Zordur işsizlik, ama bişeyler öğretir düzgün adama. ilerde iş bulunca işsiz insanları ayıplamamayı öğretir, "gitsin limon satsın" diyen dangozlardan olmamayı öğretir, bir işsize akıl vermenin aslında o kadar da iyi bişey olmadığını öğretir, işsiz adamın ruhunun ne kadar hassas olduğunu bilirsiniz. misal ben işsiz adamın yanında işten güçten paradan puldan bahsetmem konuyu açmazsa. asla şimdilik şurda şu inşaat işi var git idare et diye saçma sapan akıllar vermem, üniversite bitirmiş adama koyar böyle şeyler, iş beğenme meselesi değil de, insanın onca emekten sonra böyle şeyler duyması karşısında yaşadığı travmayla nasıl gitsin o işlerde çalışsın be dostum, kendini o adamın yerine koy...
Bir şey daha öğretir işsizlik, iş bulup çalışırken yaşadığınız o anki gerilim stres ve yorgunluğun içinde geçmişinizi düşünürsünüz ve geldiğiniz noktayı tekrar kontrol edersiniz, kendinizi bi yerden bi yere gelmiş hissedersiniz, yaptığınız işin verdiği gerginliği bir nebze alabilir.
Mütevazi olmayı öğretebilir işsizlik, kimseyi ayıplamazsınız parasız diye, sonradan zengin bile olsanız hep içinizde bi yerde o günlerin acısı durur sanki, yardımsever filan olabilirsiniz.
Ama nalet bişeydir işsizlik, bu ülkeyi yönetenler, hangi parti olursa olsun, bir tek işsiz gencin güne acı içinde uyanışının vebalini öbür dünyada ödeyemeyeceklerdir, işsizliğin bahanesi olamaz, hangi ekonomik model olursa olsun 20 yaşını geçmiş, hatta 30 a dayanmış, çalışma azmindeki bir insana iş bulamıyorsa bu sistem yazıklar olsun demek gerekir.
Acıdır işsizlik, bazen ölmeyi daha çok istersiniz bu yüzden. çok koyar er kişiye.
"efendim ayda 400 tl maaşa razıyım, sigorta olmasa da olur." diyen otuzlu yaşlarında bir kadın kapımı çaldı bugün... işletme mezunu, ingilizce biliyor ve de hayatının bir kaç senesini yurt dışında geçirmiş * . önceden çalıştığı emlakçıda da 400 tl alıyormuş, yazıyla dört yüz tl... emlakçı batmış, bu iyi eğitimli diyebileceğim insan da o azıcık paradan bile mahrum kalmış. ulan bazen kendime sövüyorum. akılsız, gereksiz, yeni yetme zamanlarımda, seneler öncesinde akşam yemeğine harcadığım para ile insanlar günümüzde geçinmeye, insani ihtiyaçlarını sürdürmeye çalışıyorlar! bu saatte ofiste kalma sebebim oldu kendisi. o'na iş bulmaya çalışıyorum rica minnet... yaşadığı hayat o'nun ayıbı değil, baktığı annesinin hatası hiç değil... ben de buraya yazarak aslında hepimizin başından geçenleri, tanığı, aktörü olduğumuz şu bitmeyen senaryoyu sanala dökmüş oluyorum. peki bu hataya kim bir son verecek? ben mi, sen mi?
