Aynı işyerlerinde 10 yıldan fazladır çalışıyorum. Mecbur bazen bi şekilde yakın arkadaş oluyorsun ama hiç bir zaman devam etmiyor çünkü etmez. insanlar az yada çok birbirlerini kıskanıyorlar vs. Şimdi şöyle yapıyorum, odamdan çıkmıyorum biri gelirse vs aa hoş geldin falan, yemeğe tek gidiyorum biri oturursa 5 dk muhabbet sonra hadi afiyet olsun, tuvalette karşılaşınca naptın nasılsın sonra hadi görüşürüz. Sonra 5 buçukta hadi yallah. Biri gelmeden ben asla gitmiyorum.
işin düşüyor napıcan , mecburen kankam gözünün yağını ekmeğe sürer nutellaya banarım muhabbeti oluyor. bir de bu tip insanlara zorla konsomasyon yapmak zorunda kalıyor insan, mutlu olsun, kendini iyi hissetsin diye.
profesyonellik dışıdır. aslında bu biraz gereksiz oldu yumuşatırsam, iş etiği dengesini bozan bir durumdur.
iş yerine mecburen geliyorum, çıraklarım dışında kimseye selam dahi vermem. işe gelmeye barınmak ve beslenmek için mecburum ama içindeki ucubelerle muhatap olmak ne münasebet...
