bendim lan bu çocuk. penisilin soksan bile vız gelirdi götüme başıma. hatta ilkokul aşkıma bile hava atmıştım bu özelliğim sayesinde. şöyle ki;
ilkokulda hoşlandığım kızın etrafında dönen bir adet puşt vardı. dana gibi de bir şeydi ayı laf da edilmiyordu. hatta bir keresinde kızı zorla öpmüştü de rüyamda kafasını tuğlayla ezmiştim bak nasıl sinirlendirdiyse beni. rüyamda diyorum çünkü adam buzağıdan hallice bir cüsseye sahip. neyse bir gün öğretmenimiz geldi "bugün aşı olacaksınız" dedi. sınıfta bir uğultu, korkudan dolayı salınmış metan gazlarının kesif kokusu anında sardı etrafı. dedim sıçayım böyle işin içine. baktım bizim buzağının surat beyazlamış. lan dedim esmer değil miydi bu çocuk? kıh kıh kıh.
liste sırasından başladılar almaya. ben gittim kızın yanına konuda profesyonel olduğumdan brifing veriyorum. bu sırada buzağımız geldi benle billur geçmeye. en fazla ağlayan ben olacakmışım da işte izleyip gülecekmiş de. sen önce yüzündeki pudrayı sil yavşak! gülerken titriyor korkudan gelmiş millete laf yapıyor hırt. tam bu sırada gülle takımıdan hemşire haykırdı sevdiceğimin adını. canım benim yerinden kalktı koridorda ilerledi ağır ağır açtı kolunu itiraz etmeden. soktular koluna iğneyi de iki damla yaş süzüldü gözlerimden.
sonra bu buzağıyı çağırdılar listeden. metan gazını sala sala gitti hemşirenin yanına. koluna iğneyi yedi bir tepiniyor bir bağırıyor sormayın. zor susturdular kavatı. ben de sevdiceğimin gözyaşlarını siliyorum bir yandan da gülüyoruz dingilin haline.
en son bana geldi sıra. yürüdüm başım dik koridorda. gittim hemşireye zayıf, çelimsiz kollarımla. iğne girdi ama benim yüzümde koca bir gülümseme. sevdiceğim için döktüğüm gözyaşı bile kurudu kaldı iğneyi yiyince. ve döndüm gülerek gittim sevdiceğime. senin içindi dedim bu kahkaham senin, benim ve tüm sevenlerin birlikteliğine.
sonra ne mi oldu? aşı olurken sıraları deviren dana diye anlatıldı durdu o hırt. ben ise, ben ise iğne yapılırken ağlamayan çocuk'um ben. hala da öyleyim lan!
iğnenin yanlış birşey olmadığının farkına varmış bir çocuktur. malesef günümüzde iğne olan çocuklara neden ve ne için yapılması gerektiği anlatılmıyor.
Çocukken hiç ağladığımı hatırlamıyorum. Aşı günlerinde bütün sınıf salya sümük ağlarken ben cesurca kolumu açıp yerime geçerdim.
Hiçbir zaman korkmadım.
Kazık kadar haliyle korkanlar varken benim çocukken yapmış olduklarım takdir edilesi.
7 aylık doğmuş ikiz bebeklerden biriyseniz muhtemelen bu kişi sizsinizdir. Tüm çocukluğum bağışıklık destekleyici iğnelerle ve hastalıklarla geçti neredeyse ayda bir hasta olur doktora giderdim. Her gidişimdede annem sağolsun 30-40 iğne yazarlardı reçeteye. Vitamin mineral eksikliği zayıflık hastalık derken nasıl büyüdüm ben de bilmiyorum.
