Kendini tanrı ya da onun elçisi falan sanmaya başlamıştır. Din ayakkabı gibidir. Kendine uygun bir tane al ve giy ama ayakkabını bana giydirmeye çalışma.
uyarmak bir müslümanın haddi değildir. çünkü biz kimiz ki her şeyimizle doğruyuz da bir başkasın uyarma hakkını kendimizde görüyoruz. buraya bir hikaye not edeyim hemen.
evliyanın ismini tam hatırlamıyorum ama edebi bulma konusunda bir olaydı.
evliya bir gün yolda bir sarhoşla karşı karşıya geliyor, bakıyor adam sağa sola sallanıyor düştü düşecek. hafif kınayarak adama sesleniyor. dikkat evladım, çamura düşüp üstünü başını kirleteceksin keşke içmesen şu mereti minvalinde bir cümle kuruyor. bunun üzerine sarhoş şöyle söylüyor. ey evliya, ben çamura düşersem su dökünür temizlenirim, fakat sen bende kusur gördün sen allah ın huzurunda nasıl temizleneceksin diyor. bunun üzerine evliyanın aklı başına geliyor ve hatasını anlıyor.
işte bu yüzden uyarmak bizim vazifemiz değil, bizim vazifemiz doğru yolda yürümek yürürken de takip edecek olanlara elden geldiği kadar yol göstermek veya onları özendirmektir. yaparsa kendi hayrına yapmazsa kendi zararına. herkeste ve iyilik ve şerde allah ı görmek bir müslümanın ulaşması gereken bir mertebedir. tabi biz ne kadar yapabiliriz, becerebiliriz orası muallak.
Belki de iyi niyetlidir, kusur bulmak amacı değildir bilemeyiz ama yine de çoğu insana itici gelir uyaran kişi. Zaten gözlem yapıldığında çok net görülür ki bu tip uyarıları yapan insanlar düne kadar aynı hataları yapıp birden bire Müslüman kesilen insanlardır. Bence herkes kendi işine bakmalı. En büyük uyarıyı yaratan yapmış zaten, üstüne söz söylemek senin ne haddine.
