Osmanzade Taib Ahmed (1660-1724). padişah özel kátibi ve tarihçiydi aynı zamanda şair ve yazardı.
"Telhisü Mehasinil-adab" isimli kitabında islam halifeleri ve Osmanlı padişahlarının özel hayatlarına ilişkin bilgiler mevcuttu.
bu esere göre, Osmanlının ilk sultanları ağızlarına içki koymamışlardı.
ilk padişah Osman Gazi, dini bütün Şeyh Edebalinin damadı olduğundan "kadehin gül rengine rağbet etmemişti"
"Fatih Sultan Mehmed Han ve Sultan Bayezid-i Veli, komutanları ve vezirleriyle arada sırada iyşü nuş (içki álemi) ederlerdi. Hatta Bayezid-i Veli, Sadrazam Gedik Ahmed Paşayı işret (içki) sırasında katletmişti".
Yıldırım Bayezid ın içki ve bezm (içki meclisi) düşkünlüğünün sebebi, eşi Sırp prensesi Maria Despina (Olivera) idi.
Yavuz Sultan Selim içki kadehine fazla iltifat etmezdi, ancak ara sıra içerdi. Heyhat, çabuk sarhoş olup şiir okurdu. Bir gün bir eğlence sırasında yine sarhoş oldu; ayağa kalktı; elindeki kadehi öne doğru uzattı ve üzümden ilk şarabı çıkardığı iddia edilen iran Şahını anımsayıp şiir okudu:
"Bint-ül inebin bikrini Cem etti izale."
(Üzümün kızının bekáretini Cem yok etti!)
Kanuni Sultan Süleymanın, ilk zamanlarında musiki dinlerken içki içmişliği vardı. Ancak daha sonra içkiyi yasakladı.
"Osmanlının yasağı üç gün sürer" deyimi doğruydu. Kısa bir zaman sonra içki yasağı unutuldu, meyhaneler yeniden açıldı.
Padişahlar arasında içkiye en düşkün isim II. Selimdi. Lakabı "Sarhoş" idi. Bu dönemde sınırsız içki serbestliği vardı.
ilginçtir, II. Selim içkiye düşkün olmasına rağmen, beş vakit namazını da kaçırmazdı. Ve sonra, Halvetiyye Şeyhi Süleyman Efendinin telkiniyle içki içmeye tövbe etti. Hatta bir gün hastalandığında hekimlerin iyileşmesi için verdiği ilacı, "içinde içki vardır" diye içmedi.
içkiye karşı padişahlardan biri de III. Muraddı. içki içmediği gibi huzurunda lafının edilmesinden bile hoşlanmazdı. Bunun altında yatan sebep ise şuydu: Şehzadeliği sırasında babası II. Selim bir gün kendisini içki sofrasına çağırdı. içki içmesine izin verdi. Ama padişah daha önce Harem Kethüdası Hekimbaşı Kurdoğluna, şarap kadehinin içine baş ağrısına neden olacak bazı maddeler koymasını istemişti. Şehzade bu oyundan habersiz şarap kadehini ardı ardına içince birkaç gün baş ağrısından duramadı ve içkiye tövbe etti.
IV. Murad kendisi içmesine rağmen halka alkol, sigara ve kahve kullanılmasını yasakladı. içki içenler darağaçlarında sallandırılırken IV. Muradın Şeyhülislamı Zekeriyazade Yahya Efendi bakın şiirinde ne diyordu:
"Mescitte riyamişler etsin ko riyayı/ Meyhaneye gel kim ne riya var ne mürai..." (Bırak mescitte ikiyüzlüler devam etsin riyakárlığa/ Sen meyhaneye gel ki orada ne riya var ne riyakár.)
III. Ahmed, çoğunlukla geceleri hünkár sofasında, balkonda yumuşak yastıklar içinde yarı yatmış bir halde oturur, sadrazamı, şairleri ve dalkavuklarıyla rakı içerdi.
Bir sonraki padişah I. Mahmud da içkiyi seviyordu.
Gelelim halifelere...
"Müslümanlar arasında içkinin yayılmasının nedenlerinden biri de, Emevi halifelerinden Yezid Bin Muaviye, Abdulmülk Bin Mervan, Yezid Bin Abdulmülk, Velid Bin Yezid gibi kimselerin içki düşkünü olmalarıydı. Arap hükümdarlarından Numan ve Hişşam ile küçük emirliklerden çoğu haftada bir gün işret ederlerdi (içerlerdi).
(...) Emevi hükümdarlarından Yezid bin Velid ayyaş idi; vaktini sarhoş olup ayılmakla geçirirdi. Abdülmelik ayda bir kere; Velid Bin Abdülmelik haftada bir kere; Süleyman ve Merdan Bin Mehmed üç günde bir kere içerlerdi.
(...) Abbasilerden zevkusefa sofralarına en ziyade rağbet eden halifeler; Hadi, Reşid, Emin, Memun, Mutasam, Vasık, Mütevekkil idi. Abbasi halifelerinden Ebul Abbas haftada bir kere salı gecesi içerdi. Hadi ve Mehdi iki günde bir kere; Harun ve Memun haftada iki kere içerdi. Bunlar nihayet giderek ayyaş olmuşlardır. Mutasım, perşembe ve cuma günlerinde ve toplantılarda içerdi. Ama Vasık, cuma gecesi ve toplantı günlerinde içmez, diğer geceler içmezse uyuyamaz, rahat edemezdi."
sonuç:
türkiye cumhuriyetini 2 ayyaş kurdu diyenlere;
o zaman,
islamiyeti de, osmanlıyı da ayyaşlar yönetmişti.
bir daha ki sefere daha dikkatli konuşun.
tamamen sacma sapan asli olmayan iddaalari gercekmis gibi gostermeye calisarak bok atmak ezikligin daniskasidir..
kusura bakmasin kimse sirf bir sabah namazina kalkamadi diye uyan ey gozlerim gibi bir kasideyi yazan kisinin icki duskunu oldugunu ispatlayamaz gozumde.. ister korluk, ister aptallik diye nitelendirebilir..
bu arada kiyaslamak da sacmaliktir.. hicbirnin agzindan "gokten indigi varsayilan kitaplar" gibi bir laf cikmamistir.. o yuzden dini konuda elestirmek ezikligin daniskasidir..
Sultan ibrahim döneminde yeni keyif verici maddeler ortaya çıktı: Bunların başında, burundan çekilen enfiye (burun otu) vardı.
Bir tür uyuşturucu olan enfiyeyi zamanla padişahlar ve sadrazamlar kullanacaktı.
Bir sonraki padişah IV. Mehmed, avcılığa ve eğlenceye çok düşkün olmasına rağmen içkiden uzak durdu. Hatta yasakları katılaştırdı.
Ve 17. yüzyıldaki içki yasağı, Osmanlıyı yeni bir alkol çeşidiyle tanıştırdı: Rakı.
Rakı, -görünürde sudan farklı olmadığı için-, içki yasağını delmek maksadıyla Osmanlıya giriverdi.
Görüldüğü gibi, bize ait zannettiğimiz rakı maalesef "milli içkimiz" değildi. "Rakı" sözcüğü Türkçe değil Arapçaydı. Arap ülkelerinde "arak" denilmekteydi.
Rakıyı Osmanlı Sarayı da pek sevdi. III. Ahmed, çoğunlukla geceleri hünkár sofasında, balkonda yumuşak yastıklar içinde yarı yatmış bir halde oturur, sadrazamı, şairleri ve dalkavuklarıyla rakı içerdi.
edit: kaynaklar ilk entry de yazılı. onlara da inanmayanlara 10- 15 kaynak daha eklenebilir.
en belirgin bazı örneklerinin hayatı incelendiğinde çoğunun isyandan, savaştan ; haliyle dertten, stresten başını alamamış padişahlar arasından çıktığı görülmektedir ***** . öte yandan genel olarak bakıldığında padişahlar arasında içki içmenin genele yaygın ve dibe vurmuş bir özellik olduğunu söylemek zordur.
başlığa birde evladını öldüren padişahlar eklemesi yapılmalıydı. neyse.
bilgilere devam:
- Sultan I. Beyazıt, bir gün Bursada kendi adına yaptırdığı caminin çalışmalarını takip ederken, derin bir din bilgisine sahip damadı Emir Seyyide camiyi nasıl bulduğunu, bir eksiklik görüp görmediğini sormuş. Emir Seyyid Binanın güzellik ve ihtişamına söylenecek söz yok. Ancak bir şeyi eksik. Bana öyle geliyor ki, bu caminin dört köşesine birer meyhane yapmak lazım; padişahımızın sık sık sofra arkadaşlarıyla buraya gelmesini sağlar. diyerek cevap vermiş.
hepsi içse ne olur, hiç biri içmese ne olur ilk önce onu bi algılamaya çalışmak gerekir.
1-) alkol kullanan padişah kendi döneminde osmanlı devletini genişletmek veya fetih edilen bölgelere gönül rızası ile islamı götürme görevinden vazgeçmiş mi.
2-) alkol kullanmayan padişah döneminde hiç mi haksızlık olmamış, hiç mi kul hakkı yenmemiş, hiç mi adaletsizlik olmamış.
1 ve 2 birbirine çok zıt 2 gerçeklik. güncel ideolojik bakış açısına göre birey her iki şıktan birini çekiştirmekle uğraşacaktır. işte bu uğraşının karşılığı = boşa geçen zamandır.
oysa osmanlı aşçılarının soğan halkası içende yaptıkları yumurtayı bir bilseniz, o çini ustalarını yaptığı mükemmel motifleri bir görseniz hiç bu anlamsız konuları tartışmıyor olurdunuz.
Osmanlı da içki, zina, kumar gibi haramlar yasaktı. Bu yasakları padişah larda çiğneyemezlerdi. Gizliden bu işi yapan olmuşmudur? Onuda ahirette göreceğiz.
Lakin, kerhaneleri, meyhaneleri, pavyonları, barları olanların, zina nın ve kumarın içinde yuğrulan pisliklerin, önce gusül abdesti alıp sonra osmanlı Devlet adamlarının adlarını anmaları gerekmektedir. Hey gidi dinsiz ler! Hala neden kendi altınızdaki büyük abdesti görmeden osmanlı yı yellenmekle suçluyorsunuz?
