aslında ağlamak istemezsin, güçlü görünmek istersin ama olmaz işte. bir damla yavaşça süzülür yanağından, bir diğeri takip eder diğer yanında. dudağında hissedersin göz yaşlarını ve bırakırsın kendini. özgürlük gibi gelir, her dudağına dokunan damlanın tuzlu tadı.
ağlarken içlenmektir ağladıkça açılmak yerine, iç çektikçe daha da dolmaktır, bahis mevzu sıkıntı birine anlatılıp dertleşilmedikçe de geçmez. dışa atılamayacak kadar çok dolmuş olma durumudur, ağlamayada takati olmaz insanın öyle zamanlarda, inceden inceye kanayan küçük bir kesik gibidir, süzülür damlalar gözden çene uçlarına...
isyanın, çaresizliğin, tükenmişliğin doruk noktasında olmaktır. haykıra haykıra ağlar sonunda durulur üzerinizden tır geçmiş gibi de yorulmuş ama sonunda rahatlamış olursunuz. ağladıktan sonra zihnin durulaştığı da ayrı bir gerçek bu arada. ben ağladıktan sonra çok daha güzel espriler yapıp çok daha mantıklı konuşuyorum şahsen. * doğal olmanın da etkisi var tabii. içini çekerek ağladığın o anda zihninden onca şeyin geçmesi,onlara yetişmen, her biriyle saniyesinde savaşman zihnini özgür bırakmanın eseri sonuçta. zihnin özgür kalınca da, artık sonrasında çok daha rahatlamış hissediyorsun.
öyle bi anlattım ki ağlayasım geldi...
insan ister istemez içinde birşeyler biriktirmiştir. bir kıvılcımla bütün hepsi çıkıverir içinden bastıra bastıra, işte o zaman hıçkıra hıçkıra ağlarsınız. durduramazsınız bir türlü.
arada lazım aslında böyle ağlamak, deşarj eder beyni.
ufak bir kıvılcımla başlar. durdurmak zordur. genellikle aşk yüzündendir. ya da iki yüzlü insanlar. yani insanlar sebep olur. insanları takmayın. he diyip geçin.
