Bugün içimi dökme ihtiyacını derinden hissettim. Malesef şu saate kadar geçmedi, pek de geçecek gibi de durmuyor.
içini dökmek.. bunun gerekliliğini hissetmek.. Bu his giderilmediği takdirde kalpte oluşan sızı, her nefeste göğüsün daha da daralması.. bunların hepsi beni daha da aciz hissettiriyor.
Umuyorum ki hepimiz, doğamıza aykırı olsa da, bir gün kendimizden başka kimseye ihtiyacımız olmadığı sabahlara uyanırız. Zira anlatsan bir dert, anlatmasan başka bir dert bu hayatta.
hiç böyle bi ihtiyaç hissetmiyorum ben. üzülünce kendi kendime yaşıyorum geçince normale dönüyorum.
Aslında böyle seyler insanları birbirine yakınlaştıran durumlar, mutluluğunu paylaştığın insanla derdini paylaşmayınca hep bi duvar oluyor sanki aranızda.
Bu yaşıma kadar ne zaman yaptıysam, anlaşılamadığım durumdur.
Hiç kimse anlamıyor sizi.
Kimse bilmiyor halimizi.Dinliyor ve boşver diyor. Bir boşverle geçip gidiyor sanıyorlar.
