çocukluk döneminde sürekli susturulan bastırılan kendini ifade edilmesi engellenilen çocukların büyüdüklerinde bu hale geldiklerini ne yazık ki yaşayan biri olarak biliyorum. arkadaşlar çocuk saçma sapan konuşsa bile onu düzeltebilirsiniz ama lütfen susturmayın. sonra çocuk konuşmaya küsüyor. büyüyünce de çeşitli sorunlar yaşıyor ama bunu atlatamıyor. sırf bu yüzden birçok iş görüşmem de reddedildim. hatta görüştüğüm bütün iş yerleri red verdiler.
"anneyle babanın birbirlerine karşı soğuk olmaları onların çocuğa karşı da tutarsız olmalarına yol açar, böylesi bir ortamda küçük bir kız bir dürüstlük tavrı edinecek fakat ne annesi, ne de babasıyla yakın bir ilişki içine girmesine izin verilmeyecek ve bu nedenle de kızcağız şaşkın ve ürkek olacaktır.
insanlar bana neden az konuştuğumu, Seçenekler varken yalnız takıldığimı sorarlar bense cevap olarak kendimle başbaşa kalmaktan ve kendimle sohbet etmekten memnun olduğumu söylerim.
Boş, tamamen baş ağrısı olacak saçma muhabbetlere maruz kalmak huzurumu kaçırır.
Aklı yerinde olgun insan muhabbetlerini dinlerim. Ama hiçbir yarari olmayan şeyler için kelimeleri israf eden kişilerden uzak kalmayı seçerim.
Arkamdan sorunlu galiba diyebilirler mühim değil tabi.
Daha çok depresif olduğuma inanıyorlar.
iyi niyetle, ama gel ne olacak ki, hem sohbet ederiz kafan dağilir diyenler oluyor.
Ben de zaten kafamın dağılmasından memnun degilim. Anlamıyorlar. Sonra kafamı saatlerce toplayamıyorum. Siktiler kafamı diyorum.
Sanırım bende aptal insanlara maruz kalma korkusu anksiyetesi var. Mesela fazla gülünecek bir şey yokken masada ağız dolusu kahkaha atılması sinirimi bozar. Ve bu insanlarımızın çok yaptığı bir şeydir. Sinirden şakaklarımda uyuşma olduğunu hissederim. Bozarsam da fena bozarım. Ne insanlar kırılsın ne de adım deliye çıksın diye bulaşmıyorum kimseye.
Benim kafamda biri pek azdır. Henüz denk gelemedim tam anlamıyla bana yakın birine. Aşırı kontrolcü biriyimdir çevremde kontrol edemeyeceğim kadar unsur varsa ben orda yokumdur. Dolayısiyle içime kapanmak zorundayım.
Kendimi bildim bileli içine kapanık biriyim. Belli dönemlerde veya zamanlarda değişebiliyor ama hep sessiz,sakinimdir. insanın iki nedenden içine kapanık olduğunu düşünüyorum. Biri aile baskısı. Diğeri de insanın diğerleriyle pek etkileşime geçmemesi.
Gerçek karakterimdir. Uzun zamandır bilinçli olarak bunu bozup daha sosyal biri olmaya çalıştım ki epey de başarılı oldum diyebilirim. Çevrem insanla doldu filan. Lakin sonunda olmadığım bir karaktere bürünmenin zorluğu, insanların her lafı kullanması, samimiyetin yüzsüzlük olarak geri dönmesi beni boğdu.
ziyaretin de samimiyetin de konuşmanın da kısasının makbul olduğunu anladım. Varsın soğuk desinler, varsın suratsız desinler. Artık yeniden, birilerinden kaçmayı ve gizli kutu olmayı kendim istemeye başladım.
Aslında bu anlaşılamamak... bu sıkılmak... bu Herkesten bıkmaktır. Şunu desem tersler mi bunu desem bir gün kullanır mı şöyle desem bana hakaret eder mi böyle desem suçlu olur muyum, yanlış anlar mı, kırılır mı gibi şeyleri düşünmemeyi sağlar. Herkesten uzak olmak yalnız olmak daha güzel. En azından hakknda hiçbir şey bilmediklerinden kimse de tutup bunları kullanamıyor.
kötü bir durum değildir ama fazlası da zarardır. erkek adam atılgan olur önermesi vardır mesela. doğrudur aslında. fakat içe kapanık olunca, gözlemleri daha iyi yapabiliyorsun. herkesle de samimi olunmaz zaten. yeter ki karakterli olun , içe kapanık olun. ama içten pazarlıklı olmayın. gerektiğinde; karakterinizi olumlu anlamda yansıtıyorsanız , içe kapanık olmanız o kadar da yadırganmaz. kendinizi tanımlayın önce.
Karakter meselesidir. Kimi zaman bir tercih kimi zaman ise mecburiyettir. Benim kendi tercihimdi. Kendimi bildim bileli çevreme en fazla üç kişiyi alırdım. Ne zaman fazlası olsa bunlar kendi aralarında kavga edip bende taraf tutmuyorum diye bana da küserlerdi. Çocukken bile bunun ne kadar saçma bir düşünce olduğuyla ilgili düşünürdüm. Bende fazla kişiyle konuşmamaya başladım. Çoğu insan sıkılır bu durumdan ama benim için hiçbir sorun yoktu. Kendi kendime oyunlar yapardım, kardeşlerimle oynardım ya da benim gibi sessiz, sakin çocuklarla arkadaşlık ederdim. Öğretmenler veli toplantılarında hep ‘çok suskun.’ derlerdi benim için. Hâlbuki saygımdan susardım. O öğretmenleri de anlayamıyorum zaten. Ders te konuşunca ‘susun!!!’ diye kıçını yırtar sonra çok suskun derler. Yırtık biri olamadık diye eleştirdiler hep. Bir içe kapanık olarak genelde insanların karakterleri gözlemlemeden çok samimi olmam bundan dolayı da hep çok soğuk göründüğümü söylerler. Bu bir kendini koruma mekanizması mıdır nedir istisnasız herkese aynı muamele. Arap atı gibi sonradan açıldı bu da derler. hep eleştirirler. Yani bir içe kapanık olarak herkese aynı değeri göstermeyi değil hak edene samimiyetimi göstermek istiyorum. Bu da benim seçimim.
liseye başlamadan önceki ben.
sessizlik ve hatta hiç konuşmama gibi bir eyleme yöneliyordum.
insan ilişkilerinin gereksiz olduğu kanısındaydım.
liseye başlamadan önceki yaz bir psikolog ile birlikte düzenli olarak randevulara başladıktan sonra tekrardan insanlarla iletişime geçmeye ve içe kapanıklığımı yıkmaya karar verdim.
o günden sonra aslında benim için önemli olan ayrıntıyı gördüm.
mesleğimi seçmemdeki en büyük etki bile bu doktor olmuştur.
insanı çok yorar, hasta bile edebilir. Elbette her şeyi herkese açmak olmaz. Ancak gerektiği yerde, yoğun duygularınızı bir şekilde dışarı çıkarmalısınız.
insan bunu konuşa konuşa, kendini ifade ede ede aşabilir.
Tabii ayarı kaçırıp çok dökülmemekte fayda var.
milyonlarca insan içinde dahi olsan, sanki yalnız yaşamak hissiyatını veren olgudur. içine kapanık olmanın insana negatif etkileri yanında, pozitif yönleri de bulunmaktadır. içine kapanık insanlar, bir konu üzerinde daha uzun süre düşünerek, daha akıllıca kararlar verebilmektedirler.
aşırıya kaçmamak şartı ile içe kapanık bir insan olmak güzel şeydir. içine kapanık olmakla asosyallik arasında hiçbir bağlantı yoktur. çok sosyal olan bir kişi, içine kapanık birisi olabilir. ancak bu durum yaşamı boyunca fark edilmez bazen. bir insanın içine kapanık birisi olup olmadığını ancak kişinin kendisi bilir. kapalı bir soru işaretidir bu durum. sorunun cevabı tamamen kafamız içinde saklıdır.
Sahte gülücüklere sahip olmak demektir bence. Eğer içime kapanık biriysen bu tamamen çevremdeki aptalların sayesindedir. Yoksa gayet sosyal bir yaşantım var.
Aslinda yapmamam gereken ama yaptigim eylem. Ben ve benim gibi insanlar var biliyorum ama icimize kapandigimiz icin birbirimizle tanisamiyoruz. Oyle yasamaya devam ediyoruz iste.
Genelde aptal olmazlar ama dış dünyaya pek bağlantı kurmak istemezler analizci olurlar bazıları ileri safhada şizofreni hastalığına kadar gider çünkü sesli düşünür ve kendileri ile konuşurlar.
