bu akşam 3 arkadaş dışarı çıktık . birinde jeep diğerinde motosiklet bastılar evlerine gittiler .kaldık yine yayan metrobüs e sonra neymiş para elinin kiri “ hadi len ordan “
içimden geçenleri söylemek istesem dilim müsade etmez ya da dilim söyleyemez. ama yine de bir kısmını söylemek istesem "Allah belanı..." derdim heralde.
eskisi gibi kendimi kısmıyorum, istediğim gibi besleniyorum ve eskisinden daha mutluyum fakat kilo aldım fazlasıyla bu nedenle biraz mutsuzum fakat eskiye nazaran daha mutluyum.
öncelikle mübarek ramazan ayının inanan herkese mutluluk ve bereket getirmesini temenni ederim. bol ibadetlerle geçirmek nasip olur inşallah. güzel bir bahar ayı ile mübarek günlere girmiş bulunmaktayız. bu arada diğer takımları tutan arkadaşların müsadesine sığınarak demek istiyorum ki tuttuğum takım galatasaray da derbide galip geldi. mutlu oldum. umarım sonunda şampiyon oluruz. hayırlısı.
ne ediyorsam kendime ediyorum aslında. iyisini de kötüsünü de. hem umutlanıyorum hem de korkuyorum. korkumun nedeni kötü düşüncelerden. gelecek kaygısından ve daha da cabası. diyecek bir şeyim kalmamasındam korkuyorum. hiçbir şey olmazsa, allahım hakkımda olabilecek hayırlı olan ne varsa ver, en ufak merhametini esirgeme, öyle birini çıkar ki karşıma, hayatım yüzde yüz olumlu anlamda değişsin istiyorum. bütün bunları dememe hakkım var mı onu da bilmiyorum. ama bunu demek, allahın gücüne gidermiş derler. o yüzden bir of çekip dağları yıkmak bir anlam taşımayacağı açık iken, af allahım, af allahım deyip yatmak en iyisi. biraz uzattım. kusura bakmayın. iyi geceler.
Çok fazla hayal kurmuştum, 3 yıl sonrasının planını bile yapmıştık (güya öyleydi) okulumuz bitecekti, kendisi askere gidecekti sonrasında herşey çok güzel olacaktı. Fazlasıyla kaptırdım kendimi.. Ilk defa.. uzaktık evet mesafeler de vardı ama garip olan görmeden seviyordum, elbette her insan sevdiği insanı yaninda ister ama her zaman öyle olmuyor iste. Aylarca hiç görmeden çok sevdim, bir gün bile olsa düşüncede bile aldatma derler ya ben de düşüncede bile aldatmadım onu. Hep güzel şeyler düşündüm,aylar sonra görüstük içimdeki heyecanı anlatamam kalbim kıpır kıpır, kavuşmam kadar yanından ayrılmam da zor oldu. Peki ya sonra mı? Mesafeler varmış dedi kendisi, olmazmış bizden. Anlatabiliyor muyum bilmiyorum ama fazlasıyla kırgınım, sevmek için illa ki yan yana olmak mı lazım.. 22 yaşında ilk defa kalbini birine açan bir insana bu yapılır mı sahiden? En çok üzüldüğüm şey de tüm arkadaşlarımın haklı çikmış olması. Kasımda doğum günü vardı ne planlar yapmıştım oysa ki..
içimde ona söyleyemediğim o kadar çok şey var ki..
Artık karşıma birisinin çıkmasını ve ayrılmamak üzere sevgili olmayı diliyorum.
Kimse benim limanım olmak zorunda değil ama bu dalgalı denizde çok yoruldum.
Edit: başlık sanmıştım ama meğerse birisinin nick6sıymış kendisinden özür diliyorum.
