bir haftalık bir şeyin acısını bir ay çekmenin aptalca olduğunu eleştirdikten sonra, iki aydır daha kötü olduğumu fark ettim. durduramıyorum. düşünmeyi bırakamıyorum. daha fazla tanımaya gayret etseydik birbirimizi böyle olmazdı demekten kendimi alıkoyamıyorum. halbuki bir bok değişmeyecekti. son olarak vizelerin ve ankara soğuğunun ben taa.
şunu biliyorum ki hayatımda ne yaşanırsa yaşansın, ister kader, isterse kendi ettiklerim, ya da çevrenin bana ettikleri, iyi veya kötü şeyler olsun ve benim de kendime ettiğim bilerek ya da bilmeden iyi veya kötü yaşantılar olsun, şöyle bir düşünüyorum da asla razı olmamak gibi bir hakkım yokmuş gibi geliyor. bu hem iyi bir şey hem kötü bir şey mi bunu da bilemiyorum. hep kendini suçlamak iyi bir şey değil derdim ama bir başkasını suçlayacağıma kendimi suçlamak daha iyi gibi. tabii cılkını çıkarmamak kaydıyla. fakat bana biri müdahil olmasın demek değil bu. kendi içimde kavga edeyim, kendi içimde barışayım istiyorum.
