nefes alamamaya sebep olur. yaşadığımızı hissettiren tek şeydir o çocuk. o hasta olursa, kendini iyi hissetmezse, onun kırıklığı, dışımıza vurur. onun elden ayaktan düşmüşlüğü, bizi yorar.
nasıl iyileşir, nasıl düzelir o çocuk, bilmiyorum hiç. ne yaparsam, eli ayağı tutmaya başlar bir bilsem. dışımda bir şeyleri yoluna koysam, o da düzelir mi acaba? ben mi büyütemiyorum onu, o mu büyümek istemiyor? öyle kalsa daha mı iyi, büyümesi daha mı mutlu eder beni? o kadar çok soru var ki ona dair. hasta bir de şimdi. nefes almak gittikçe daha zor gibi.
içindeki çocuğu öldürme diyen sevgi kelebeği, börtü böceği değildir. Ancak bir çocuk gözü insanları gerçek yüzleriyle tanır, gerçek seveni ve sahtesini ayırt eder. Ancak bir çocuk gözü çirkinde güzeli görür, solucanları merakla inceleyen bir çocuktur, akrebe elini uzatan bir çocuktur; her nedense akrep onu sokmaz. Dünyayı her gün muhteşem bir varlık olarak gören bir çocuktur, küçük şeylerle mutlu olan bir çocuktur. Bitmeyen meraklara sahip olan ve içtenlikle gülümseyen, seven yine bir çocuktur.
hani şu herkesin pek meraklı olduğu ve sahip çıktığı içimizdeki çocuk var ya, hani ısrarla içindeki çocuğa sahip çık falan derler ya, ha işte o velet.
ee içimizde de olsa çocuk değil mi bu sonuçta? çocuk dediğin bildiğin hastalık paratoneri, kızamıktan tut suçiçeği'ne kadar bir sürü hastalık var geçireceği. ister misin, bir kızamık, bir suçiçeği olsun şerefsiz haldur huldur kaşıntıya sebep olsun içinde. hayır derdini de kimseye anlatamazsın, bu öyle bir velet ki sadece edebiyat yaparken çıkıyor ortaya.
onun için sevgi kelebeklerine bakma sen, dinleme onları, içindeki çocuğu yaşat falan hikaye, bırak senle birlikte o şerefsiz de büyüsün, adam olsun.
