insanın geçmişten kalanlara karalar bağlayıp geleceğe olan umutlarının tüketmesidir.
tam ayağa kalmaya, yeni yeni yürümeye başlamışken içinizden büyük bir kuvvet hızla yere doğru sürükler sizi, birden kösülüp kalırsınız kendi başınıza..o zaman içinizden birşeylerin koptuğunu, yaşama olan bağlılığınızın azaldığını anlarsınız işte budur.
gündelik kaygılardan bunalan çocuğun küsüp, artık o minicik yüreğiyle müdahale edemeyeceğini anlayarak bizi terk etmesiyle başlar. hayatı sıradan kılan tüm unsurların üzerimize çöküp hayatımızı zehir etmesine neden olur. monotonluğu biraz olsun dağıtacak, kendimizi iyi hissetmemizi sağlayacak çocuk afacanlıklarına son vermiştir artık. geride kalan büyük yorgunluk ve boşluktur.
