ruhunda tüketecek hiçbir şey kalmamıştır. söyleyecek sözler biter, kimsenin bozmak istemediği derin bir sessizlik başlar. gidenlerin listesi çıkartılır ve elde kalanların. karanlığın anlam kazandığı boşluklarda en sevilen şarkıların sözlerinden köprü yapılır, köhnemiş bir enkazın üzerinden geçilir itinayla. geriye dönüp bakılmaksızın; ama geriden gelen birisinin olmasını umarak. köprü yıkılır, elinden tutan olmaz. yapacak tek bir şey kalır: içindeki çocuğa sarılmak...
Ben bu 'içimdeki çocuk' kısmını yıllarca yazıldığı gibi okudum. Oysa anlayarak okumalıymışım.
içimdeki çocuk benmişim. Küçüklüğümmüş. Birkaç yıllık dünya tecrübesiyle bi şeyleri anlamaya çalışan, geleceği hayal eden, büyümeyi arzulayan, kendi içinde minik dertleri olan o yavrucak.
Kimsenin oyuncak almadığı, bir yabancının aldığı bebekle oynamak yerine ona dertlerini anlatan o çocuk, yani ben. Kim bilir şimdi hangi boyutta hala büyümeyi bekliyor ve 5 yaşında olmasına rağmen dertleriyle boğuşup bir odada yalnız başına ağlıyor.
Fark ettim ki o çocuğu üzmeye hakkım yok. Çünkü o çocuğu kimse sevmedi, kimse onun yanında olmadı. Oysa o çok akıllıydı ve başarılıydı ama ailesi bile onu suistimal etti. En büyük darbeyi en hazırlıksız olduğu zamanda en yakınlarından yedi. Şimdi Her ne kadar büyümüş olsam da o çocuk benim içimde ve benim üzülüp sıkılmam onu da üzer. Kıyamam.
Bazen insan etrafında insanlar olsa bile kendinden başka kimse olmadığı hisseder ve bu durumlarda kendine, içine bakıp orada olan küçüklüğüne sarılırsın. Belki seni anlamaz veya sana bir öğüt veremez ama sana en çok sen gibi hissettiren şeydir o.
