öncelikle herkesin en naif insanın bile ruhunda derinliklerde bir psikopat vardır.
bazılarında bu psikopatlık dışa vurur, yaşadığı hayat, aldığı eğitim, kaybedecek bir şeyi olmaması gibi.
Bazıları ise naiftir, karıncayı bile incitemez ya işte o en büyük yalan.
arada bir bana geliyor böyle elime sopa alsam canımı sıkan tipleri sopayla saatlerce dövsem.
o psikopat ruhu hep baskılıyorum, herkesin böyle olduğuna inanıyorum. Bu vicdan, bu hukuka inanç, bu biraz manevi duygudur. Törpüler her insan bu psikopatça duyguyu.
Salın gitsin, içeride hapis kalmaktan, sıkılmış olmalı. Belki insan içine çıkıp, deşarj olursa kendine gelir. Hep içe atmaktan oluyor bunlar. Rahat olun.
Bazen keşke hiç var olmasa dediğim insanlar oluyor. Bazen bazı insanlara eziyet etmek istiyorum. Bazen oturup deli gibi yemek yerken bazense günlerce bir şey yemek istemiyorum. Bazen başkasına sinirlenip öfkemi kendime yöneltiyorum. Bazen sevdiğim insanları paylaşmak istemiyorum.
Sonra bütün bu saykolukların içinde boğulucak gibi olunca buraya ya da defterime yazıyorum. Dönüp okuyorum ve kendimden korkup geri sakinleşiyorum. Genelde çok komik ya da çocuksu isteklerim oluyor. Kendime yazdıklarımı sorunca sonsuz bir utançla her şeyi geri silip hiç paylaşmadan yok ediyorum, deftere yazdıysam doğruca çöpe elbette.
Her şey kontrol altında. Gülümsemeye devam edebilirim.
