kız, hiç bir şey düşünmeden arka tarafa eşyalarının olduğu yere gitti. elindeki kirli bezi kalbine doğru bastırdı. çok tuttu kendini ağlamamak için ama başaramadı. ilk damla sonra bir tane daha bir tane daha elindeki beze dökülen damlalar adeta birer su güllesi gibiydi dedesinin öldüğüne inanamıyordu kız, çünkü ölüm neydi bilmezdi.
daha 16 yaşındaydı hayatındaki en büyük acıyı yaklaşık 4 dk önce büyük beyden haberi alınca yaşadı ve bu acı uzun süre kalıcağını biliyordu annesini babasını düşündü onlar ne alemdeydiler bir yandan bunları düşünürken bir yandan eşyalarını dükkana geldiği ilk günkü siyah iki kollu bavula koymaya devam ediyordu.
'' hadisene hala hazırlanamadın mı ?''
hazırdı hazır olmasına ama ölüm için daha çok erkendi en azından dedesi için öyle düşünüyordu daha 75 inde delikanlıydı o nasıl olurdu ya nasıl olurdu da ölürdü yakıştıramıyordu dedesine ayıp ettiğini bir kötülük olarak bu ölümü ona yapılmış bir hakaret olarak görüyordu. gözlerindeki yaşı bir hışın sildi elinde iki kollu bavulu dükkanın arkasından büyük bey'in yanına geldi. büyük bey : '' acın büyük kızım ama sen kocaman kız oldun hayat böyledir biri gider biri gelir başın sağ olsun'' kız, kafasını büktü ağladığını hissettirmemek istiyordu ama ne önemi vardı evet! ağladı hemde daha çok ağlıyacaktı dedesi ölmüştü be ! '' hadi hazırsan götüreyim seni tamam mısın ?'' ileri doğru emin adımlar atan kızın yürüşüyü büyük bey'in sorusuna cevap gibiydi.
uzun uzun otobüsler biri giriyor, biri çıkıyor ve insanlar küçük, aceleci, hırslı, öfkeli insanlar. hepsinin derdi var belli besbelli simitçi bile niye bile olacakmış canım simitçi küçük insan mı öyle değil mi? '' hadi bakalım işte izmir otobüsü '' ufak bir sarılma arkasına bile bakmadan basamaklara basış ve muavinle bir göz göze gelme... ve yerine oturma 12 numaralı koltuk .. bunların hepsini bir toz bulutunun betonlaşmış zeminde uçup gitmesi gibi bulutlu hatırlıyordu yolculuğun 2. saatine geldiğinde..
