yalnızlık, içine düştüğün yangının ta kedisiyken
yakıcı bir ses doldurur zihnini
susarsın
çoğalan seslerde kendini duyamazken
kalabalığa dönüşür
içindeki adama bakarsın
we çoğaldıkça çoğalır karmaşan
tek kalır içindeki insan
hesapsız geçen günleri kalmaz olur
artık bulanık bir sudur
derya olur yüreğine zincir vurur tasan
atlatamazsın...
içimde ki gökyüzünde bir tane kuş kalmadı.. Bir kısmı güneye göçtü, bir kısmı da intihar etti.. Zaten çoğu benim gibi intihara meyilliydi.. diğerleri ise, güneyi severdi.. beni sevmeleri ihtimal dahi değildi.. içimdeki yalnızlıksa tarifi olmayan isimsizdi.
Öyle bir şeydir ki siz onu anlatamazsınız o sizi anlatır. Sizi ele geçirir, yönlendirir. Öyle ki uçaktan atladınız ve paraşütünüz açılmadı düşeceksiniz ve öleceksiniz biliyorsunuz işte o farkındalık durumudur içinizde ki yalnızlık. O varken ne yaparsanız yapın içinizde 10 dakika sonra ölecekmişsiniz gibi bir his olur bağlar sizi. Konuşamaz iletişim kuramazsınız boşlukta sesinizi duyurmaya çalışır hep yankılarınız da boğulursunuz ve gülememek gibi bir reflex de edinirsiniz. Masada hayata karşı herbir şeyinizi kaybetmişsinizdir zaten... gerisinin önemli olmadığı gerçeği iliklerinize buzlarla yazılmıştır.
içimdeki yalnızlık öyle bir duygu ki hiç bir duyguyla kıyaslayamıyorum. izin vermiyor başka duygularla anılmaya. izin vermiyor ikinci plana düşmeye.. vazgeçilmez olduğunu bana kanıtladı ama artık bu kadarı yeter diye düşünüyorum..çünkü çok yoruldum..belki çok yaşamadım bu yeryüzünde ama sanki ben yokken yalnızlık duygum var oldu..ayrıca tek yoldaş o.. kimse yokken yanımda gözyaşlarıma ortak oldu ve hep benimle kaldı.. teşekkürler yalnızlığım..
