-çok sevdiğiniz, kolay kolay hasta olmayan olsa da belli etmeyen dedenizi hastanede yatarken gördüğüm an
-yaşıtları okuldan çıkmış sokakta oyun oynarken, elinde bir çuval, çöp tenekesini karıştıran bir çocuk gördüğüm an
insanın içini cız ettiren, yürek burkan anlardır.
-çok sevdiğiniz biriyle olan ilişki birmiştir, son söz söylenmiştir ve sevdiğiniz kişi arkasını dönerek gidiyordur. ona söylemek istediklerinizi söyleyemezsiniz. işte o an.
-laboratuvarda sergilenen kavanoz içindeki cenine bakarken.
-deprem altında "kimse yok mu" diye yardım isteyen kişilerin sesini televizyonda duyarken,
-cebinizdeki parayı yürüttüğünü düşünüp, birini suçlarsınız. sonra para başka bir yerde çıkar. işte o an.
-lokantada yemek yerken, dışarıda camekana büyük bir hüzünle bakan yoksul çocuğu gördüğünüz o an.
-alışveriş yapıp, alışveriş arabasını türlü türlü şeylerle doldurup, ödemek için kasaya gittiğinizde, sizden önceki müşteri olan minik çocuğun, aldığı çikolataya parasının yetişmediğini gördüğünüz o an.
-aynaya bakıp, saçınızda 1 beyaz saç teli gördüğünüz ya da yüzünüzde ilk kırışıklığı gördüğünüz o an.
-bedensel engelli olmasına rağmen basketbol oynayan insanları izlediğiniz an.
-zihinsel engelliler maratonunda şampiyon olan kişiye madalya takıldığı an.
-arkadaşınızın kopyası sizin sıranızın altında bulunduğu, ne kendinizi savunabildiğiniz, ne de arkadaşınızı suçlayabildiğiniz o an.
-gencecik bir insanın, yanlış yollara saparak uyuşturucuyla tanışması ve bir gün bir mezarlıkta aşırı dozda uyuşturucu alarak öldüğünü gazetede okuduğunuz an.
-kısaca bize insan olduğumuzu, bir kalp taşıdığımızı hatırlatan tüm anlar.
babanizin ölüm haberinin geldigi andir. babaniz sizi daha gecen gun aramistir. ama maalesef telefon cekmiyordur ve "babacigim duyamiyorum seni.. eve gidince arayacagim. seni cok ozledim babam" dersiniz.. eve gelirsiniz aksam.." ben bir sey yapacaktim , neydi , neydi" der , daginik zihninizin size ettigi oyunla babanizi aramayi unutmussunuzdur. ertesi gece saat 1 de gelen telefonda kardesiniz "abla , ablaamm , babam , babam abla.." ne oldu babam diye dusunursunuz.. en kotu ihtimal hastaneye yatti dersiniz. babaniza ölümü konduramazsiniz. elinizden telefon duser. sizi yasadiginiz sure boyunca bir vicdan azabi beklemektedir artik. affedemezsiniz kendinizi.. icinizin sizisi yureginizin en derin noktasini daglar.
minibüste önünüzde babasının kucağında oturan çocuğun kiraz istiyorum ben diye ağlamaya başlaması akabinde babanın ağlamaya başlaması akabinde minibüsteki herkesin ağlamaya başlamasına isabet eden andır...
