okulu ya da işi sikindirik bir aşk hikayesi yüzünden bırakan, sonrasında ölen köpeğinin ardından depresyona giren bir insanın gönüllü olarak girip veterinerde çalışmasının sonucu, oradan da ayrılmış olarak hissettiği bunalımın iki kelimelik tanımıdır. şu 2, 5 senede hayatım ellerimden kayıp gitti gibi hissediyorum.
çevremde insan da kalmadı. event şirketi ne bileyim set ortamında asistan falan olup böyle insan içine karışasım var.
makyaj yapmayı unuttum anacığım. öyle kötü durumdayım. ne meditasyonlar, ne içkiler, ne yürüyüşler, ne okuduğum kitaplar kâr ediyor iç sıkıntıma ne de eski hobilerime dönesim var. ot gibi yaşıyorum ot.
bazı şeyler o kadar birikmiştir ki insanın içinde, bi tarafına kazık soksalar hissetmeyecek derecede umursamaz hale gelir. off çekmeler birbiri ardına gelirken insan ağlamanın eşiğine gelir ama ağlayamaz, ağlasa rahatlayacaktır aslında ama ağlayamaz. sıkıntılar birikir birikir dağ kadar olur hele konuşacak kimsesi yoksa vay onun haline.
derdi olsada olmasa da iç bu sıkılıcak şey arayıp durur, boş kalınca. mümkün mertebe oyunlarla onu oyalayıp, gönlünü almak gerektir. dert olsa da düşünme eylemiyle bi bok olmayacağı için harekete geçilmelidir. harekete de geçilemiyorsa belki de kadere boyun eğmek gerekebilir. evde kendi kendine harlem shake vidousu çekerek, ya da duşta giden günlerim oldu gibi saçmlaıklarla bünye yorulmaya mahkum edilebilir. psikolojik olarak göçersin yüksek ihtimal bu dallamalıklardan sonra. güzel bir uyku çeker sıkıntıdan geçici olarak kurtulabilirsin yani.
