Kulaklığımı taktım, son ses (Hiraizerdüş) dinliyorum. Televizyonlu odadayım, annem televizyon izliyor. Ne izliyor diye kafamı çevirip bakacak gücü kendimde bulamıyorum. Sebep, bugün çok yoğun olup fiziken yorulmuşluğumdan değildir. Umutsuzluğa düşmemdendir.
Allah, insana dil vermiş konuşuversin diye. insanlarda konuşuvermiş... Dil ile beraber kulak da vermiş ki, dil yalnız kalmasın varlığıyla beraber kendine bir dost bulsun. Kulak vermiş ki dinleyiversin. insanlarda dinleyivermiş...
Bazen sessizliği öldürmek için, ses olsun diye, konuşuruz. Dil, kendince iyi yaptığını düşünür. Sessizliği öldürmekle galip geldiğini sanır. Ama bazen dilden gelenler kulağın hoşuna gitmez. Tek bir kelime gurubu kulağın zarında takılır kalır. Günlerce orada sallanır. Dil, kendi avareliğine bakıp başka şeyler anlatmaya devam ederken Kulağın aklı hala sessizliği bozmak için söylenen o sözdedir. Üstüne çokca kelimeler edilmiştir. Ama Kulak duyma yetisini kaybetmiş gibi yeni gelen uyarıcalara açık değildir. Hala vucudunda yankılanan sözcüklere odaklıdır...
Bazen çok üzülüyorum... Sevdiğim biri küçücük bir söz ediyor şahsıma. Gayet normal, devam ediliyor. Üstüne başka başka sözler ediliyor. Ben o sözde, o anda, o zamanda takılıp kalıyorum.
