görünen fiziksel güzelliğin aksine insanın içinin, ruhunun, kalbinin güzel olması durumudur. dış güzellik çekici ama gelip geçici bir özellikken, iç güzelliği her daim hayatta kalmayı başaran yegane güçtür.
ilgili konu için onemli olan ic guzelligidir.
insan ilişkilerinde ikinci plana kalan taraftır ki nedense hep dış güzelliği belirgin olanların iç güzellikleri keşfedilir. yoksa dışı güzel olmayan kişilerin ne söylediğine genellikle bakılmaz. dinlenilecek kişi olamadıklarından dış güzelliği olmayanların iç güzellikleri bosuna kalmıstır.*
(bkz: yok öyle birşey) neden mi? iç güzellik olarak bildiğmiz şey aslında çoğunlukla dış çirkinliği * nötrlemek için mecburen ortaya çıkan içgüdüsel savunma mekanizmasıdır.
şişmanların daha komik espriler yapması, çirkin kızların daha akıllı ve mantıklı konuşması gibi dış çirkinliği olanın iç güzelliğine sahip olması durumu vardır.
Ama bu insanlar dış güzelliğe sahip olsaydı diğer nitelikleri gözönüne çıkmayacaktı.
24 yıllık gözlemlerime dayanarak diyorum ki bir insanın içi çirkin dışı güzel dahi olsa. o güzelliğin altında hoş olmayan birşeylerin olduğu anlaşılıyor.
