Bence cok da faydali bir eylem degil. Herkesin acisi kendine. Herkes kendi acisiyla olgunlasip, buyuyor.
Zaten kimse de icini dokmeni beklemiyor. Herkes kendi derdiyle mesgul amk.
Son zamanlarda geberircesine öksürüyorum. Az önce annem telefonda teyzemle konuşurken "öyle kötü öksürüyor ki neyi var acaba, ciddi bir şey mi" falan diyor. Dedim şimdi niye söyledi ki endişelenecek teyzem de. Bi taraftan da hoşuma gidiyo annem benim için endişelendi diye. Sonra baktım karşıdaki yaşlı komşudan bahsediyormuş skskzk. Hem komik hem acınası geldi. O yaşlı Ablayla da samimi değiller ha, tam tersi geçen sene abla bunları fena sinirlendirdi.
Ah karşıdaki zeynep teyze yılda birkaç kez görünüyorsun onda da sinirlerini bozuyorsun ama yine de evin içinde geberen kişiye gösterilmeyen ilgi sana gösteriliyor, ballısın...
Hani çok da büyük bi şey değil, derdini seveyimlik de bir durum ama insan bir yerle paylaşmak istiyor. En az 1 kişi okur be bunu diyor. Tanıdık Kimseye de anlatmak istemediğinden böyle bir yere yazıyor. En azından ben yıkık hissettiğimde buraya yazmak geliyor içimden. Zall teşekkürler canım.
Az önce gülerken nasıl şimdi gözlerim dolabiliyor. Anlayamıyorum. Yoruldum. Ne kadar böyle hissetmeye devam edeceğim. Güçlüyüm diyorum ayakta durabilirim. Bunu yaparım ama bunu boğazım düğüm düğümken beceremiyorum. Bugün 3. Psikiyatri randevumu aldım. Off. tiroidler çalışmıyor ve d vitaminim eksikmiş zaten sürekli enerjisiz ve halsizim. Dayanamıyorum şu buhran günlerine. Yarın güzel hissetmek istiyorum. Bunun kendi eksikliğim ve meşguliyetsizliğimden olduğunu sanıyordum ama ben kendimle iki dakika baş başa kalınca ağlayasım geliyor. Neden? Nedeni yok. iyi hissetmiyorum. insanın sarılıp ağlayamayacağı biri olmaması çok acı. Ailem, arkadaşlarım ve dostlarım hepsi yanımda ama ben onlara sarılmak istemiyorum ki beni anlayan bir kişiye sarılmak istiyorum. Biliyorum bir sarılmayla hiçbir şey geçmeyecek ama her şey fazla ağırlaşmaya ve taşmaya başladı. Keşke şimdi yanında sabaha kadar ağlayacağım biri olsa diyorum.
Ben insanlara karşı hep mesafeliydim. Yakın ilişkileri sevmem ama ben hiç bu kadar sarılmaya ihtiyaç duymadım. Çok kötü halde değilim biliyorum. Kendimle başa çıkabileceğimi söylüyorum ama sürekli boş yere ağlıyorum. Bu güçsüz hissettiriyor benim gözümden akan yaşı kimse görmemiştir. Yatağıma gömülür ağlarım, parka gider ağlarım, yürürken gözlüğümü takar ağlarım, duşta ağlarım. Bedenim ve zihnim ağlamak istiyorsa ağlasın kızmıyorum ne saçma demiyorum. Zaten bunu kendim yönetemiyorum nasıl kendime kızabilirim.
2 sene önce ne güzeldim. Kendimi yetkin hissediyordum. Öğrenmeye çok meraklıydım. Şimdi bir kitap açılıp bir kitap kapanıyor. Hiçbir şey ilgimi çekmiyor. Hayret ettirmiyor. Hala bilmek istiyorum ama buna odaklanamamak daha çok yoruyor. Moralimi bozmuyordu hiçbir şey. Yaşıyordum kafama göre. Bugüne bak. Sabah uyandım ağlak ağlak. Stand up izliyorum ağlıyorum, celal şengör dinliyorum ağlıyorum, boktan bir dizi açıyorum ağlıyorum. Bugünü buhrana teslim etmeyeceğim dedim. Bir güldüm bir ağladım. Yine bunalıma teslimim. Gün böyle bitsin istemezdim. Problem ne bilmiyorum. Kendiliğinden geliyor bu hal. Keşke böyle olmasa.
Dışarı çıkıyorum. Genelde yalnız. Neden gözlerim insanlarda neden ne kadar da mutlular diye düşünüyorum. O kadar mutsuz biri değilim. Neyi arıyorum ki? Bilmiyorum. Yoruldum. Tükeniyorum. Artık buhrana direnemiyorum...
Ah be sözlük. Bir şeyler değişsin istiyorum. Ama her ne yaparsam yapayım olmuyor. Hayat gerçekten herkese aynı davranmıyor. Bazıları için çok kolay olan şeyler bazılarımız için neden çok zor. Şu imtihan denen şey neden hep bizde. Herkese bir şey yok iyiymiş numarası yapmak o kadar yorucu bir hal almaya başladı. Sözlük size bir sey diyim mi ? Ben ciddi ciddi dünyayı değiştireceğime inanıyordum. Düşünsenize buna bir dine inanır gibi inanıyordum. Bu benim inancımdı. Çevremdekiler ne derse desin dinlemezdim. Sözlük uyanmam o kadar sert oldu ki anlatamam. Meğersem dünya beni değiştiriyormuş. içim nasıl biliyor musunuz? Sanki bir deprem olmuş ben de o enkazın altında can çekişiyorum. Garip bi şekilde ölmeme de izin vermiyor. Her gün bira daha acı.
Eskiden para olmasada mutlu olunur sanıyordum. Anladım ki para olmayınca hiçbir sey olmuyormuş. Bunu yemeğe para bulamadığînda faturalarını ödeyemeyince daha iyi anladım. Zaten ekstra şeyleri düşünemiyorsun.
Bir de bunları birine anlatınca insanlar ben şöyle acılardan geldim pes etmedim şöyle oldu diyorlar. Yahu her insan aynı mı ? Ben yapamıyorum demek ki . Bir insanı anlamak bu kadar zor mu ? Neden hep acılarımız yarış halinde. Neden birine yardım etmek için gebermesini bekliyoruz.
Bazılarınız muhtemelen okumayacaksınız.Bazılarınız yargılayacak , bazılarınız ise üzülüceksiniz.
Öyle sözlük anlatmak belki iyi gelir . Ama bana iyi gelmiyor sanırsam. Zahmet edip okuyanlara selam olsun benden. Umarım içinizdeki depremlerden az yarayla kurtulursunuz.
