hem istanbullularla çok yakın olmak, hem izmirlilerden kopamamak demek..
hem evini özlemek, hem artık gerçekten evin neresi bilememek demek..
rakının yanında favayı tam tekmil istemek demek...
boğaz köprüsünün arkasında körfezi görmek demek...
"karşıyaka"nın avrupa-asya yakaları arasında kullanılan bir tabir haline gelmesi demek..
"izmirli misin? hmm bakıyım, güzelmişsin.", gibi laflara maruz kalmak demek. sanki her izmirli güzel olmaya mecburmuş gibi,
sezen aksu dinleyince hep eksik hissetmek demek..
"izmir de bırakılıp gelinir mi?" sorularıyla zaten özlediğin memleketinin bir kere daha içinde cız etmesi demek,
,darıyı, domatı, çiğdemi, bilmediklerinde şaşırman demek,
her yazı 3 koca ay çeşme'de geçirdiğin için yadırganman demek,
midyenin büyük olmasına alışamaman demek...
izmir'le ilgili birçok yazı, şiir, şarkı yazılmasına alışmak demek,
özgür bir çocukluğun arkasından insanlara güvensizlik duygusunu burada tatmak demek..
trafiğin sadece altınyol ile karşıyaka arasında süren 15 dakikadan ibaret olduğunu zannetmek demek…
dalından meyveyi koparıp yerken, iş kulelerinin arasında bir yeşillik aramak demek..
herkesin birbirini tanıdığı bir yerden gelip kimsenin birbirini tanımadığı kalabalıkta kaybolmak demek…
istiklal'de yürürken, kıbrısşehitleri'nde, nişantaşı'nda yürürken, alsancak'ta yürüyormuş gibi hissetmek demek,
bar çıkışı çorba içmek yerine mantı yemeye alışmak demek,
klorak'a çamaşır suyu demeyi öğrenmek demek,
izmirli olduğun için hep "gavur" olmaya alışman demek...
güçlü olmak demek, koca bir şehre karşı savaşmak demek,
bir yandan buraya ait olmak bir yandan buraya ait olmaktan hep korkmak demek ama en çok izmiri özlemek demek.
