Geçenlerde bir meyhanede idim. ilerleyen saatlerde izmir marşı çaldılar. Herkeste bir coşku herkeste bir muzaffer edaları. Az önce içmekten götü başı dağıtan ve herkesin ortasında sevgilisine dansözlük yapan bundan 5 dk sonra da dengesini koruyamayıp oturduğu yerde sandalyeden düşen pek saygıdeğer kadın da aynı edalardaydı.
Yahu her şeyin bir adabı bir yeri var. Bu yapılan o zaferi kazanmış insanların hatırasına, özverisine, emeğine, dökülen kana hakarettir. Bu nasıl bir vıcık vıcıklık. iğrendim gerçekten.
Bakın kimsenin içmesine, sıçmasına, kusmasına laf etmedim dikkat ederseniz. Ama milli ve manevi bir değerin bu şekilde ayaklar altına alınması da tek kelime ile bayağılılıktır.
bir şeyi her yerde çalarsan tılsımını kaybettirirsin. bu izmir marşı için de, mehter marşı için de böyle. mehter marşı savaş marşı mesela, mağaza açılşında çalmak komik oluyor. izmir marşı için de geçerli bu. işin özünde toplumsal kutuplaşma var. birbirimizi sevmiyoruz.
