kazandığım zaman ailem ile kayıda gidipte o yokuşu çıkarken "bulamadın mı başka kazanacak okul" diye fırçaladıkları dağ başındaki(o zamandan belliymiş dağ başındaki okullara olan sempatim zira aynı lafı üniversiteye kayda giderken de duydum), mezarlık manzaralı ,hemen hergün camları taşlanan okulumdur. dağ başındadır,kimse bilmez yerini okulun. genellikle ulaşım servislerle sağlanırdı.her pazartesi döndüğümüzde illa ki birkaç sınıfın camları indirilmiş,kırılmış olurdu. benim zamanımda harika,bir o kadar da bizimle arkadaş olan öğretmen kadrosu ile asla unutamadığım okulumdur izmir anadolu lisesi. bana hayatımda çok değerli olan iki dostumu vermiştir bu okul. ne kadar üzüldüysem kayıt günü o yokuşu tırmanırken,mezuniyette de o kadar canım yandı. acısı tatlısı ile tam 4 sene dirsek çürüttüm o okulda,öğretmenlerini, daima rüzgarı ile saçımızı başımızı dağıtan o tepeyi,mezarlık manzarasını bile özlediğim okulumdur. unutulmayacak tipte hocalara sahiptir. (bkz: ali natık güven)
