Kişinin kendisine zarar vermeyecek ölçüde fedakarlık ve anlayışa dayanır bu sınır. Suistimal edildiğin veya karşındaki insanın iyi niyetinden küçük şüphe duysan dahi çizeceksin sınırları. Çok iyi niyet ve aptallığı insanın iyi ayrıştırılması gerek. iyi niyet altında yapılanların kişiler ve toplumlara verdiği zarar ortada. Çok iyi olmak, fazla anlayış gösterip kendinden ödün vermek insanın kendini ve duygularını da zarara uğratır. Bu yüzden iyi olmanın ölçütü biraz birey temelli yaşamak, başkasını incitecek davranışlardan kaçınmak ve kendi değerlerini oluşturmaktır. Bu konuda en iyi aristoteles nikhomakos’a etik’te erdemleri ayrıştırarak nasıl ölçülü yaşanılacağını aktarmıştır.
Her insana göre değişen,göreceli ve bi o kadarda suistimal edilebilecek sınırdır.
Sözlük yazarları bu konuda ne düşünmekte merak etmekteyim.
iyiliğin sınırı var mıdır, eğer varsa bu ne olmalıdır?
Not: Bugüne özel ve her okuduğumda hatırlayıp,ders alıp ona göre davranmam gereken başlıktır.
