zamandan mı, yoksa yaşadığımız çağdan dolayı mı, ya da ikamet ettiğimiz yerden mi bilinmez ama her zaman olumsuz bir düşüncemiz vardır, birilerine yardım ederken. en basit bir örnek vermek gerekirse; yaşlıca bir teyze, elinde ağır yük. hemen içinde yardım edesin geliyor. ama ön yargı, "dur arkadaş" diyor. belki senin niyetini sadece "iyilik" olarak görmeyecek? belki sen, aslında onun için bir hırsız olabilirsin. ya da (biraz daha abartayım) tacizci.
teyzemizin böyle düşünmesi aslında normaldir. çünkü zamanın eminsizliği, insanların alınlarda olmadığı, yüreklerinde barındığı için şüpheci olacaktır. çoğu zaman da "sağ ol evladım, gerek yok" lafını işitmemiz mümkündür.
sen yakınındakılerını dusunurken onlara ıyılık yapmaya calısırken yaptıgın kucuk bır kusurdan dolayı onların sana taraf alması.o an dusunursun kı ınsanlara ıyılık de yaramıyo.kendı kendıne 'yok bır daha kımseye yardım etmıcegım kımseyı dusunmuyecegım' dersın.zaman gelır vıcdanın yardım etmen gerektıgını soyler aldıgın kararlarını alt ust edecek bır ses gelır.'tamam' dersın ve tekrar yaparsın ıyılıgın karsılıgında bır tesekkur bıle alamazken, daha ıyısı olabılırdı sozunu duymak..! tekrar mı dersın...evet takıı o sesı duyana kadar
iyilerin davranışlarını, kötülüklerine araç için kullanan kişiler yüzünden oluşmuş düşüncedir..
-öyle şeyler duyulmuş ve görülmüştür ki ulan bu adam bana yardım ediyor ama sonucunda bana bir zararı dokunur mu? sorusunu akla getirmektedir çoğu insan.
Yardım ettiğiniz kişinin, kendi kendine gelin güvey olması ihtimali nedeniyle duyulan korkudur.*
Bu durum genelde, pekte güzel olmayan bir kızın yardımınızı yanlış anlamasından korktuğunuzda oluşur.
Önemsiz not: Benimde sık sık kafamdan geçen bir düşüncedir.
