leonardo da vinci'nin hikayesinde anlatıldığı gibi, iyiyi ve kötüyü ayırt eden etmenler zaman, kişi, ahlak ve durumlardır. en basitinden bugün bizim için iyi olan şeyler birkaç sene sonra çok kötü olabilir. veya bizim töremizce, dinimizce hor görülen kötü adledilen şeyler başka inanışlar açısından baş tacı olabilir. yine başka bir durumda bize iyi niyetli gelen olayların temelinde çok farklı sebepler, etkenler yatabilir.
aslında işin tanımından ziyade olan yönü çok ilginç. şimdi günah keçisi ilan ederken insanları hiç gözünün yaşına bakmıyoruz ya, işte bunu sadece bizim çıkarlarımıza, bizim inanışlarımıza ve etiklerimize göre yapıyoruz. hemen örneğe geçelim; hayat kadınlarını 'kötü kadın' diye isimlendirirken hiçbir zaman gençlik hatalarını, başında akıl danışabilecekleri insan olmayışlarını, nasıl bir ortam içinde yaşadıklarını düşünmeyiz. ''yapmasaymış, iş mi yok, kolayına kaçıyo'' laflarını hemen doğrultuveririz. veya insanları sevemeyeceği, güvenemeyeceği, kin besleyeceği bir ortamda o zihniyetle yetişen bir insana ''e akıl var mantık var'' demek çok saçma kaçacaktır çünkü mantığı o yöndedir. bu yönde ilerleyince kötü veya iyinin olmadığı sonucuna varırız. bu konuda aslında en güzel yöntem doğaya bakmaktır belki de. yağmurlu soğuk bir hava kötü müdür mesela? veya bir aslanın ceylanı yemesi? onun dışında yavrularına yem götüren bir kuş iyi midir? sadece doğasal görevini yapıyodur. işte insanlar da doğasına göre, yaşadığı çevreden öğrendiklerine göre, ihtiyaçlarına göre hareket eder. iyi veya kötü yoktur kısacası.
Leonardo Da Vinci 'Son Akşam Yemeği' isimli resmini yapmayi düşündüğünde büyük bir güçlükle karşilaşti...
Iyi'yi isa'nin bedeninde, kötü'yü de isa'nin arkadaşi olan ve son akşam yemeğinde ona ihanet etmeye karar veren yahuda'nin bedeninde tasvir etmek zorundaydi...
Resmi yarim birakarak bu iki kişiye model olarak kullanabileceği birilerini aramaya başladi. Bir gün bir koronun verdiği konser sirasinda,korodakilerden birinin isa tasvirine çok uyduğunu fark etti.
Onu poz vermesi için atölyesine davet etti,sayisiz taslak ve eskiz çizdi.
Aradan 3 yil geçti. 'Son akşam yemeği' neredeyse tamamlanmişti,ancak Leonardo Da Vinci henüz yahuda için kullanacaği modeli bulamamişti....
Leonardo'nun çaliştiği kilisenin kardinali, resmi bir an önce bitirmesi için ressami sıkıştırmaya başladi.günlerce aradiktan sonra Leonardo vaktinden önce yaşlanmiş genç bir adam buldu. Paçavralar içindeki bu adam sarhoşluktan kendinden geçmiş bir durumda kaldirim kenarina yiğilmişti.leonardo yardimcilarina adami güçlükle de olsa kiliseye taşimalarini söyledi çünkü artik taslak çizecek zamani kalmamişti.
Kiliseye varınca yardimcilar adami ayağa diktiler.zavalli,başina gelenleri anlamamişti.Leonardo adamin yüzünde görülen inançsizliği, günahi, bencilliği resme geçiriyordu...
Leonardo işini bitirdiğinde, o zamana kadar sarhoşluğun etkisinden kurtulmuş olan berduş gözlerini açti ve bu harika duvar resmini gördü.
Şaşkinlik ve hüzün dolu bir sesle şöyle dedi: 'Ben bu resmi daha önce gördüm...
''Ne zaman?' diye sordu Leonardo Da Vinci, o da şaşirmişti. 'Üç yil önce' dedi adam.. 'Elimde avucumda olani kaybetmeden önce. O siralarda bir koroda şarki söylüyordum, pek çok hayalim vardi, bir ressam beni isa'nin yüzü için modellik yapmak üzere davet etmişti...'
Iyi ve kötü'nün yüzü aynidir...
Her şey insanin yoluna ne zaman çıktıklarına bağlıdır...
PAULO COELHO
ellerindeki kesiklerden hiç kan akmamıştı..donmuştu yüzü ve kıvrımlarında hayat yoktu..bir yaşı da yoktu..adını unutmuştu zaten..birgün bir taş attı, ses gelmedi önce..bir taş daha attı sonra..hiç ses duyulmadı..attığı taşların sayısını unuttu sonra..sonra adını..sonra yaşını..ve bir ses geldi gaipten.."iyinin ve kötünün ötesinde" diye
iyilikle kötülük birbirini yaratan iki kavram... diğer bütün birbirine zıt görünen kavramlar gibi.. "tek" olan bir etmenin diğer tüm varlıkların da ondan geldiği ve ona geri döneceği gibi... buna felsefede (bkz: ontological mercy of Absolute) deniyor.
iyi ve kötü, birbirinin aynı durumun farklı frekanslarıdır aslına bakarsak. hal böyleyken, ne iyilerin ne kötülerin artması beklenemez değil mi dünyada?
değil işte. aslında sorun bunların birbirinin aynının farklı frekansları olmasında değildir. insanların iyi sınırının her gün kötüye kayıyor olması, söylemde iyi ve kötüyü eşit yaparken manada kayışı(kaymayı) simgeler.
