özellikle son zamanlarda fark ettiğim olaydır. piç insan nüfusu fütursuzca artmakta ve iyi insanlar aynı oranda azalmaktadır. anlaşılan artık yeni moda piç birey olmaktır.
bu iyi insanlar genelde kendi tipinden kişilerle takılıyorlar. ama gösteriş vs yi pek sevmediklerinden çevre tarafından basit görünürler, ve dışlanırlar. guruplaşmayanları ise hep arka plandadır. kendilerini çok belli etmezler. bu yüzden çevrenizde iyi insanlar olsa dahi onları bulmak çok zordur.
iyi insanları dışlıyorlar, sadece kullanıp atıyorlar. kötü günlerinde onları yanlarında isteyip, iyi günlerinde arayıp sormuyorlar. hayata küstürdünüz bu iyi insanları.
Çölde tek başına atıyla yol alan şehzade tepeyi aşınca bir adamın bağırtısını duyar. Adam yardım istiyordur. Atını hemen ona doğru sürer. Adam şehzadeye çölde giderken soyulduğunu söyler ve yardım ister. Şehzade atından inip adama yardım etmek için yönelirken yerde yatan adam ani bir haretle yerden kalkıp şehzadeye belindeki hançeri doğrultur. Adam eşkıyanın tekidir. Şehzadenin atına el koyar, üzerindeki bütün değerli şeyler alır. Tam oradan ayrılacakken şehzade:
"Dur, senden bir isteğim var" diye seslenir. Adam,
"Sen benden ne isteyebilirsin ki? Şu düştüğün duruma bak! Birkaç gün sonra burada susuzluktan can verirsin" der. Şehzade yine de isteğine kulak vermesini söyleyip o eşkıyadan bir ricada bulunur.
"Sakın bunu gittiğin yerlerde anlatma olur mu?" Der. Eşkıya sebebini sorunca ise,
"bu olayı anlattığın meclislerde seni dinleyen bir insanın yolu bir gün böyle bir çöle düşer ve karşısına da gerçekten yardıma muhtaç bir insan çıkar. işte o zaman senin anlattıklarını hatırlayıp yardım etmekten vazgeçer."
***
Kaybolan ne kadar güzel şey varsa 'iyilik fikri' can çekiştiği yüzündendir. O fikre inanıp, koruyup, yaymak lazım.
Ayrıca Çehov'un konuyla alakalı -kimilerine ütopik gelecek olsa da- güzel bir hikayesi var. Buyrun sesli kitap hâli*:
