Ben genelde gargamelleri gördüm. iş yerinde o kadar çok Gargamel bozuntusu müdürler vardı ki hayır nerede hata yaptık diye iç geçiriyordum. Bunlar hep kapitalizmin oyunları işte.
bunun hayaliyle yaşayan çocuklar vardı bir zamanlar.
mantar evlerine imrenerek, manavdan şirin çilekleri istenerek ve gargamel'e kendince kızarak geçirilen zamanlarda kanepelerin altlarına bakıldı çoğu zaman.
bazen de köye gidildiğinde karanlık ağaç diplerine girildi korka korka.
umutlar hiç kaybedilmedi büyüyünceye kadar.
annenin dediği yapımadığında akla geldi ve hemen özür dilendi anneden bir umut.
paytak koşmaları taklit edildi, bilgin gibi uzun konuşuldu, sakar gibi sehpa devrildi, şakacı gibi şakalar yapıldı, süslü gibi saçlar jölelendi ama hiç görülemediler maalesef.
iyi çocuk olamadık belki de, kimbilir.
yeni nesil görür de haber vermezse çok üzülür eskiler, bilesiniz.
