bu konuda çok dertliyim sözlük.
daha ilkokula başlamamış bebe olan beni, yıllarca annemin kandırdığı hede. erkenden uyumalar, sevmediğin yemeği yemeler, akşam olunca mahalle maçında topu bırakıp eve topuklamalar, misafirlikte uslu durmalar, kendi çorabının sabah nerede olduğunun sorumluluğunu üstlenmeler... ah ah ne ödünler vermişim şirine'yi göreceğim diye. 'sessiz ol yorganın altına gir' denildiğinde, istisnasız kafa o yorganın altına gömülürdü. bazen yorganı yakmak uğruna, ücra köşelerde çakmakla şirine aranırdı. nafile bulamadım. olsun, ben şirine'yi görebilme ihtimalini sevmiştim.
çok yakındığım ikaz.
bunun hayaliyle yaşayan çocuklar vardı bir zamanlar.
mantar evlerine imrenerek, manavdan şirin çilekleri istenerek ve gargamel'e kendince kızarak geçirilen zamanlarda kanepelerin altlarına bakıldı çoğu zaman.
bazen de köye gidildiğinde karanlık ağaç diplerine girildi korka korka.
umutlar hiç kaybedilmedi büyüyünceye kadar.
annenin dediği yapımadığında akla geldi ve hemen özür dilendi anneden bir umut.
paytak koşmaları taklit edildi, bilgin gibi uzun konuşuldu, sakar gibi sehpa devrildi, şakacı gibi şakalar yapıldı, süslü gibi saçlar jölelendi ama hiç görülemediler maalesef.
iyi çocuk olamadık belki de, kimbilir.
yeni nesil görür de haber vermezse çok üzülür eskiler, bilesiniz.
