yüreğiniz yandığında bir türlü imdadınıza yatişemiyen kurum.
nedense her seferinde, ya dar sokaklarda aşırı yoğun duygulardan sıkışıp kalır ve ilerleyemez, ya hortumu patlar ve içinde hayata daiğr ne var ne yoksa akar gider, heba olur... yada trafik vardır, başkalarınadır bütün ilgisi ve dikkati... ama bir türlü gelmez... beklersiniz hep, kimsecikler yoktur... bekler durursunuz fakat ufukta yine hiç bir şey yoktur...
...yıllarca kor gibi yanıp durursunuz... ve artık kül olmaya yüz tutmuşsunuzdur... ama hala yüreuinizdeki yangına su tutucak birileri yoktur.
kafa utuleyen bir kopek icin aradıgım ve koskoca kamyonları ile gelip el kadar kopegi mahsur kaldıgı(!)
bahceden kurtaran bu arada ceza olarak benide yanlarına alan beraber bahce duvarlarını atlatan türk itfaiyesinden allah razı olsundur.
not: yalnız giderken itfaiye sefinin kucagıma tutusturulan kopege ve bana bakıp sessiz kalması beni huylandırmadı degil.
sayın şefim olurda birgun bu yazıları okursanız bilinki o enik 7 saat ara vermeden havlamıştır, kafa kalmamıştır.
