gerci ilk kez butun insanlar ortak platformlarda bir araya gelmeye basladi, oyle cok uzun bir "butun insanlar" tarihi henuz olusmadi. ancak tek tek ulkelerin durumlari bile gosteriyor ki, boyle bir kisilik hic bir zaman ortaya cikmayacak. insanlarin hepsine yaranabilmek diye bir sans yoktur.
oyle birseydir ki insan evladi, yarin uzaylilar gezegeni isgal etse, bir tek insan cikip bir sekilde gezegeni ve insanligi kurtarsa ve bu ugurda hayatini kaybetse, her sey olup bittikten sonra birileri cikar "iyi yapmadi, keske biraksaydi da isgal etselerdi" ya da "cocukken elma calmis herif" diye bir yerden bir seyler bulacaktir kesin. atesi kontrol etmis, tekerlegi bulmus ve butun insanliga adeta anlamini vermis olan insanlar kaza ile dirilip karsimiza ciksalar, mutlaka bir kusur bulunacaktir.
dogrusu bu tutumun iyi taraflari da var: icimizdeki supheci maymunu öldürdüğümüz an, insanligimizin da sonu gelmis demektir. tek bir insanin butun supheciligi ustune almasi mumkun degilse ve bunu aramizda paylasmak zorunda isek, o zaman aramizdan bazilari belli zamanlarda birilerini sevmeme gorevini uzerlerine almak durumundalar. insanligimiz biraz da sevgisizligimize bagli, sadece sevmemize degil.
bunu boyle idrak etsek, karsit fikirde olan insanlarin bile butune bir hizmetleri oldugunu farkedebilir ve karsitlarimiza karsi daha az acimasiz olabiliriz. cunku bir seyi sevmemek ya da karsi olmak o seyi ille de yok etmeliyiz anlamina gelmiyor. medeniyet bunun icin var biraz da; sevgisizligimizin insafli kusulabilmesi icin.
çıkarı olan kişidir. bu peygamber olur, evliya olur, ateist olur, ibne olur, ahmet olur, mehmet olur. çıkarı varsa en sevdiği kişidir. misal şimdi ben herkese aylık maaş versem herkes beni istisnasız sever. biz de para çok gibi.
