jön türklerle ilgili bir hikâye vardır: paris’te bir toplantıdaki tüm katılımcılar kendi milli marşlarını söylüyorlarmış. bizimkilerin marşı yok tabii, kalkıp ezan okumuşlar.
çok değil, bizim tarafımızdan doğu kapı; karşı ülke tarafından ahuryan * denilen kapıdan içeri girilip sorulmalı; ''milli marş mı? çan sesi mi?'' diye.
kazanılmış bir istiklal mücadelesi ve onun için yazılmış bir destan/marş olmamış olsaydı bu ezanlar sessizce okunur, hüzünlü ve çaresiz yankılanırdı göklerde. istiklalini kazanamamış milletler nugün de görüldüğü üzre bu kutsaliyetin şevkini ve aşkını yaşayamıyor, ki kendileri de yaşayamıyor.
kutsal değerler. ezan müslümanların özeli, istiklal marşı türkiye'nin özeli. kıyaslanması çok saçma. ha illa kıyaslayacaksan 'şu ezanlar ki şahadetleri dinin temeli' cümlesi çok açıklayıcı bence.
