dayağını yememe ramak kala elinden kurtulabildiğim seyyar şairimtrak. arkadaşla yürüyoruz istiklal'de -tabi ben bu hasta ruhlu tombalağın varlığından bihaberim o zamanlar- yaklaştı usulca "bir şiirimi okuyabilir miyim size" gibisinden bir laf etti, taksim'deki delilerden sadece biri, kırmamak lazım diye dinledik biz de insan gibi. şiir bitti tam ayrılıyorduk ki "duuurun" dedi hıyar; yok efendim eserini dinlemişiz de parasını verecekmişiz, yok, satacak elindeki şiirimsili kağıdı. güneşte dikilip o bünyenin yanyana getirdiği cümleleri incelikten dinlemek zorunda kalan ben "yok almayacağız sağolun" deyince, şair ruhlu dallama üstümüze yürümeye başladı. asabi de bir de. iriden hallice tabi. koştuğumu hatırlıyorum.
en çok konak'ın ya da mephisto'nun önünde görülen, ara kere kafasına saçma sapan saçımsı şeyler yapıştıran, kps'de pide yerken görülebilen dombili delidir.
kaç yıldır beyoğlu'ndayım, bir kere dahil olduğum bir gruba denk gelme talihsizliğini göstermemiştir.
