istemeyi istiyorum.
istemekten ve alamamaktan yorulmuş bünyemi istememeye öylesine alıştırdım ki istemekten aciz hale düştüm.
yine umarsızca, yine başımda kavak yelleri, yine beynim zonklayarak, yine yüreğim çırpınarak, her hangi bir şeyi, öylesine ve kifayetsizce isteyebilmek için neler vermezdim.
aslında istemeyi isteyerek de istemiyor muyum diye soruyorum kendime ama bunun bir kendini kandırış, bir egoist tatmin yöntemi olduğunu görüyor ve hayal kırıklığıma sarılıp, isteksizce kalakalıyorum.
istemeyi nasıl unuttum, dün gibi hatırlıyorum.
masum isteklerimi ölüm cezasına çarptırıp, düşünmeden kalemini kıran insanların gölgeleri beliriveriyor zihnimde.
onları isteyip, kendimi paraladığım günlere özlem duyarak bir taraftan ama diğer taraftan onlara olan sonsuz isteksizliğime, ölüye sarılır gibi doyumsuzca sarılarak, kalakalıyorum.
kendime dönüşümün hüznüne aşık bir yanım var artık ve o yan beni tırmalarken aynı zamanda da içimi hazla dolduran bir gıdıklama haline sürüklüyor beni.
acıya karışan bir tatmin hali var bu isteksizlik çıkmazında.
yüzünü yıkayıp huylanan ama kuru tenine de sırıtmadan edemeyen haşarı bir çocuk gibiyim.
inatla, acıta acıta kendini, ıslak yüzüne bakıp, gözbebeklerindeki hüzne rağmen gülümseyen haşarı bir çocuk...
Bu burukluğun sonucu; özgürleşmektir,ufukların açılışıdır.doğu ufkunun
ve batı ufkunun ve kişiler üstü..tabiata bakarsın,insandan bir şey is
temeden kendi kaynaklarıyla yaşayan,minnetsiz yağmurlara bakarsın...
alkışlanmaya ihtiyacı olmayan doğaya..ve kendini yaşarsın...başına
kalkılmayan özgür hayatı içine çekerken..istemek için dilin nasıl
çözülsün..
