ne zaman bir istasyona yolum düşse kafamda çalmaya başlar bu şarkı.
evde olduğum bazı zamanlarda da çalar kafamda, bi nevi ruhi gibi takılırken yalnızlığımda.
o kavuniçi balık ruhi midir, teoman mıdır yoksa sadece bildiğimiz bi balık mıdır orasını bilmem ama bu güzel bir şarkıdır , yalnızlıktan dem vursa da, bunu bilirim.
baştan sona kader siyah döşenmiştir onlar için, yolu da siyahtır onların, umudu da, birkaç sözcüğe sığdırılmış yaşamları ve birkaç damla gözyaşına giydirilmiş ölümleri gibi. sanki hep bayramlıklarını giyinmiş 'mutlu' görünmeyi becerenlerin yanında, onların hayat diye giyindikleri de siyahtır, ölüm diye soyundukları da, kader diye çarptıkları da...
sivas katliamında kendi 'aydın'lıklarında yananlar, filistin'de "çocukları küçük kurşunla öldürürler değil mi" diye soranlar, amerika'da 'teninin uyumu' tutmuyor diye köşebaşlarında itilip kakılanlar, güneydoğuda pimi çekilmiş hayatlarını z'incir ağacının gölgesinde yaşayanlar,-ki meyve vermeyen tek ağaç darağacıydı bizim lügatimizde-*, ...hepsi bir şekilde bir istasyon soğukluğunu iliklerine kanla işlemiş bir mendilin gözyaşlarıydılar.
ve son istasyonun yakın olması hiçbirşeyi değiştirmedi, çünkü iki rayı gibiydiler bir tren yolunun...*
